zondag 25 augustus 2013

Familie Scarabaeidae (Geotrupes vernalis)

Ik dacht, ik doe een keer een intelligente titel en denk met weemoed terug aan het stampen van alle Latijnse benamingen voor de 640 spieren en 206 botjes van het menselijk lichaam. En dan te bedenken dat ik dat stampen vrijwillig nóg een keer heb gedaan, maar dan van het honden en paarden lichaam...

Maar terug naar het verhaal.
Deze blog gaat over de helpende handjes en pootjes in de paardenwei.
Zoals eerder verteld, haal ik bijna dagelijks de mest uit de wei.
Soms word ik dan geholpen door een peuter, die dapper de drollen met zijn handjes op de schep legt, welke er vervolgens natuurlijk afvallen, terwijl hij de schep naar zijn mini kruiwagentje beweegt. Een soort bezigheidstherapie dus ;-)
Het leuke van peuters is, dat ze van alles  willen weten. "Mama, wat doe je?" "Mama, wat is dat?". En daarnaast is op die leeftijd de wereld nog vol met dingen die je moet ontdekken en leren.
Dus toen ik een paardenvijg weg schepte, zag hij dit:



"Mama, wat is dat?".  "Dat zijn gaatjes in de grond".
We zitten nog niet in de "waarom-fase", maar ik vind het wel leuk om hem dan te vertellen hoe dat dan zit, met die gaatjes in de grond.
Dus na het wegscheppen van de volgende hoop mest, pakte ik snel de veroorzaker van één van de gaatjes:



Hij bewoog niet, dus dat was helemaal niet interessant.
Wat daarentegen wel leuk was, was om de gaatjes weer dicht te stampen.... Bezigheidstherapie deel 2, want er liggen elke dag nogal wat hopen mest en dus ook flink wat dicht te stampen gaatjes, als je eenmaal begint te scheppen.

En toen zag hij het beestje in actie, vol verbazing en met z'n neusje boven zo'n gaatje: "Oh nee! Mama! Beestje in gaatje!"



Op dat moment was ik zelf toch wel nieuwsgierig geworden naar de paardenmestkever, want wat doet zo'n beestje eigenlijk, behalve gaatjes graven precies in en onder een hoop paardenmest. Lang leve Wikipedia!!!

Voedsel:
Mestkevers en met name de larven zijn in de regel planteneters die de mest eten van voornamelijk grotere zoogdieren zoals koeien en paarden. Geen enkele mestkever leeft van de mest van carnivore dieren, de 'donateur' van de mest is altijd herbivoor. Mestkevers zijn dus eigenlijk planteneters, die andere dieren laten 'voorverteren' en leven van de mest.
Voortplanting:
Mestkevers maken vaak mestballetjes door porties mest achterwaarts op te rollen en gebruiken ze als nestkamers voor de larven, een aantal soorten begraaft de balletjes in een tunneltje voor de larven en andere soorten leven als larve in de mesthoop.
Bij de tunnelgravende soorten maakt een paartje een nest in de grond. Eerst ontstaat een verticale gang die ongeveer een halve meter lang is en in een brede kamer eindigt. Alle zijgangen worden volgepropt met mest en alleen aan het einde is ruimte opengelaten voor een eitje. Tenslotte worden alle gangen met aarde afgesloten. De larven hebben voldoende voedsel tot hun beschikking en vaak meerdere jaren nodig om de ontwikkeling te voltooien. De kever komt dan tenslotte in juli uit maar blijft tot het voorjaar in de onderaardse ruimte zitten.
Ecologie:
Mestkevers brengen relatief grote hoeveelheden zeer voedingsrijke stoffen diep in de grond. Er is berekend dat het grondverzet bij bepaalde soorten honderden kilo's per hectare per jaar bedraagt. Omdat veel mestkevers in zand- of heidegebieden leven, zijn het belangrijke bemesters van voedselarme gronden


In Jip en Janneke taal: "Dat beestje is een mestkever, en de mestkever eet paardenpoep. Hij woont in de grond, daarom maakt hij gaatjes, zodat hij bij zijn nestje kan komen. Daar zitten baby kevers, die eten ook poep". "Bah, kan geen poep eten!!!!" "Nee, wij niet, maar de mestkever wel."

Vervolgens stond hij bij het opruimen van iedere mesthoop vol verwachting te kijken. En iedere keer was het: "Ja mama!!! Kever!!!"

Het werk zat er op. "Dat was leuk hè? Met die..., die..., lieverd, hoe heten die beestjes ook al weer?" Waarop je dan het briljante antwoord krijgt: "Gaatjesbeestjes!"

vrijdag 23 augustus 2013

Lopend buffet


De zomer begon in juni eindelijk, dus ik was druk met "buiten leven". Tussendoor zijn we ook nog op vakantie geweest, kortom geen tijd om te bloggen. Maar hier dan weer een nieuwe blog.

Als eerste zal ik een update geven over de kippen, want er is inmiddels alweer van alles gebeurd in en om de kippenvilla.

Op 6 juni werden de 6 kippenkinderen van Henk geboren.
Al na een paar uur was er eentje dood. Tja zo gaat dat soms.


De kuikens, van de kleur die het kuikentje rechtsonder heeft waren er 2.
Helaas is een paar dagen later knappe Blondie ook dood gegaan.
Zo bleven er nog 4 kuikens over.

Voor we op vakantie gingen, heb ik de kuikens weer met bench en al buiten gezet en de "grote kuikens" bij de rest in de villa. 

Dat ging verbazingwekkend goed! Het was wel grappig om te zien dat ze in hun 2 originele groepjes over het erf scharrelden. Het groepje van Henk met zijn 2 chickies en de anderen apart in een ander groepje.
Het enige dingetje was dat de "Groningers" blijkbaar nogal dicht bij hun kippenroots  blijven. Normaal gesproken kan ik, zodra het gaat schemeren, het hok afsluiten voor de nacht, want dan gaan de kippen uit zichzelf het hok in en op stok. De "Groningers" gingen ook op stok, maar dan wel op een ECHTE:


Je kan de boom in met je kippenvilla, wij slapen hier!
Na de vakantie gingen de 4 "baby-kuikens", zoals ons kleine mannetje ze noemt, in het gerepareerde hok wat nu leeg stond.
Inmiddels was duidelijk zichtbaar dat het 1 haantje en 3 hennetjes waren. Dat verschilt blijkbaar van soort hoe snel je dat aan de kam kan zien. (Het "vleugel-sexen" heb ik deze keer niet eens geprobeerd.)
Op een morgen vond ik 2 kuikens dood in het hok, door de tralies heen aangevroten c.q. onthoofd. Henk hoefde geen competitie meer te vrezen, want het was het haantje en één van de hennetjes.
De  2 overgebleven kuikens mochten overdag los met de kippen, zodat ze konden kennis maken en hopelijk ook snel hun intrek zouden kunnen nemen in de kippenvilla.
Vervolgens was ik op een middag het lievelingskuiken van zoonlief kwijt.... Het enige wat  ik terug vond was een grote berg veertjes.
Gelukkig kan hij met zijn 2,5 jaar nog niet zo goed tellen en werd het kuiken door hem dan ook niet gemist.  Maar ik was hier inmiddels toch best n beetje ziek én zat van!

De jagers die de percelen rondom ons huis "bijhouden", hadden via-via gehoord dat we misschien last hadden van een vos. Dat was volgens hun bijna niet mogelijk, aangezien alle vossenholen op de akkers in de buurt leeg waren. Maar ze vertelden wel dat vossen soms wel 25km! ver van hun hol af gaan om te jagen, vooral als ze wat grotere, hongerige jongen hebben. Omdat op de akkers nu gewassen stonden, kon er niet gekeken worden of er inderdaad een vos zit.
Begrijp me goed, ik ben geen fan van jagen, maar ik heb deze jagers vaker gesproken en heb wel het idee dat dit "nette" jagers zijn, die alleen schieten wat nodig is. Al denk ik dan direct: is jagen echt nodig om de wildstand in balans te houden? Zelf zou ik het in ieder geval niet kunnen, een dier doodschieten.

Maar goed, toen tenslotte ook nog één van de 2 overgebleven kuikens op klaarlichte dag werd opgegeten, was ik er helemaal klaar mee.
Het eenzame kuiken mocht ook verhuizen naar de grote kippenvilla en werd gelukkig niet (ook nog eens) doodgepikt, maar redelijk geaccepteerd.
Sindsdien is het lopend buffet voor de vos (?) gesloten. De kippen lopen dus niet meer gezellig over het erf te scharrelen. Dat is inderdaad jammer, maar ik heb BOFkippen in plaats van PLOFkippen en ik vertik het om ze één voor één op te laten eten door een roofdier.