zondag 31 mei 2015

Meervoudige gezinsuitbreiding

Als vervolg op mijn vorige bericht:
Het is dus lente, al zou je het nog steeds niet zeggen qua weer. Laten we hopen dat het mooie weer wat ons voor eind komende week beloofd wordt, ook inderdaad zo mooi zal zijn.

Maar goed, in de lente wordt er veel jong spul geboren.
Er zwemmen al heel wat kleine zwaantjes in de nabije sloten.
De ene buur heeft (inmiddels al wat oudere) lammetjes, de andere buur heeft biggetjes, bij de kinderboerderij liepen heel wat jonge geitjes en een stuk verderop loopt een merrie met veulen.
Volgend jaar hopen wij ook een veulentje te mogen verwelkomen, maar dat is nog even afwachten.
Woensdag weten we of de eerste keer insemineren succesvol was.

Dan nu de meervoudige gezinsuitbreiding die hier aan de gang is én op zeer korte termijn staat te gebeuren.

Na zonder succes hier thuis de sloten te hebben afgespeurd, hebben we op Koningsdag kikkerdril gekregen. Op de rommelmarkt scoorden we een bak voor ze en ik haalde wat waterplanten en vissenvoer.

 
 
Inmiddels zijn het kikkervisjes, hier en daar zie je de achterpootjes verschijnen en we hebben al twee minikikkertjes gespot met nog een klein stompje staart.
 


 
Wonderlijk.

Schreef ik een tijdje terug nog dat we geen kuikens zouden "doen" dit jaar?
Vriendin E. kwam aanwaaien en toen we bij de kipjes liepen, vertelde dat ze ook zo graag kuikens van Wyandotte krieltjes wilde. "Maar ja, hoe kom ik daar nou weer aan?".
Nou inderdaad, hoe zou je daar nou toch aan kunnen komen E.? ;-)
Dus zitten er nu 8 eieren in de broedmachine, die komen waarschijnlijk aanstaande woensdag uit.

Zo hebben we wel de lusten, maar niet de lasten.
De kinderen kunnen weer kuikentjes uit het ei zien kruipen en ze mogen natuurlijk ook mee naar de kinderopvang, de peuterspeelzaal en school, maar daarna gaan ze weg. Geen kuikens voor ons.....dacht ik.
Want dan komt de natuur om de hoek kijken, die houdt zich niet aan plannen.
Zoonlief ontdekte in ons oude, ongebruikte, in de rommelhoek staande, kippenhok 12 eieren! Dussss.....
Verrassing!
Uiteindelijk is de kip erop gaan zitten (toen het er 14 waren) en heb ik het hok provisorisch gerepareerd zodat het weer vosbestendig is.
Bij elkaar opgeteld hebben we straks dus 22 kuikens, iets met dikke vette FAIL!

(Door te klikken op de links, kan je lezen over en kijken naar filmpjes van de broedeieren en onze eerste kuikens die uit het ei kruipen.)

En dan hebben we nog ons lieve Noortje. Half april is ze een dag en nacht op stap geweest
.... en haar buik wordt dikker en dikker.
Van mij mocht Noortje één nestje krijgen, (nou dat lijkt te lukken, al is het dan wat jonger als gepland), maar dan wordt ze gesteriliseerd. Onze dochter mag een kitten uitzoeken en hopelijk vinden we voor de rest ook een fijn thuis. Ik schat in dat ze binnen 1-2 weken geboren worden.

Iemand nog interesse in een kitten?
Ze zullen iniedergeval kind-hond-en-andere-kat-proof zijn en vanaf dag 1 worden volgestopt met liefde.
En als ik dan toch bezig ben...
Ook nog iemand interesse in kuikens?
Mamakip is een Gronings Meeuwtje. Papahaan is een kruising Gronings Meeuwtje/Wyandotte kriel of een Brahma, dat kan ook. Dus het zijn een soort surprise eieren, maar dan zonder de chocolade.

vrijdag 29 mei 2015

Één zwaluw maakt nog geen zomer

Nou, we hebben hier een heleboel zwaluwen, maar zomers lente weer, ho maar!

In de moestuin schiet het ook allemaal niet op, veels te koud. En ja, ik weet dat ik dit jaar van plan was niet zo veel aan de moestuin te doen. Maar toen liep ik ergens langs een schap met al redelijk grote tomaten- en paprikaplantjes, in mijn kasje waren ze net opgekomen....
De gekochte plantjes hebben één week geleefd en toen kwam er vorst. Weer een reminder om de volgende keer echt te wachten tot na de IJsheiligen, maar ja, eigenwijs en ongeduldig, dan krijg je dat... Trouwens, van de week was het nog een nacht -4graden in Twente hoorde ik!

Goed, de zwaluwen, want zo'n titel komt niet uit de lucht vallen zweven.
In onze nieuwe schuur ontstonden nog tijdens de bouw al 2 zwaluwnesten, illegaal, want geen vergunning aangevraagd, maar daar viel de controleur van de gemeente gelukkig niet over ;-)
Zoek het zwaluwnest

En nu zijn ze terug, met hun jonkies van vorig jaar. De bovenluiken van de paardenstallen staan altijd open, dus daar kunnen ze zo in en uit vliegen.
Toen het van de week regende waren ze druk in de weer met de modder die op de grond ontstond, zo leuk om te zien! Er word nog een nest gebouwd. En ik maar denken: in mei leggen alle vogels een ei.
"In mei regent het hagelstenen zo groot als een ei"
Helaas schijten ze wel de boel flink onder, maar ze zitten boven de stallen, dus daar valt de meeste shit, met af en toe een poepje op een paard.
Manlief zou de nesten het liefst weghalen, vanwege het geschijt, maar ik vind het (nog wel) leuk. En ze zijn nog nuttig ook, qua vliegen en muggen vangen.

Afgelopen zaterdag waren de zwaluwen even in de war en waren ze ons huis in gevlogen.
Zie je ze zitten?


Zie ze dan maar weer eens buiten te krijgen! De man probeerde het met de bezem, met een schepnet en uiteindelijk nog een wanhopige poging met de luchtbuks (agossie!), maar het lukte niet.

Noortje klom in de gebinten (doet ze wel vaker) en zat daar te waterklappertanden, maar kon er ook niet bij.
Mmmm, ik zie een lekker hapje!

Kiekeboe!

De kinderen vonden het erg vermakelijk.
"Kijk mama, vogeltje! Ik vind vogeltje zo lief!"
" Mama, wat is dat voor vogel? Waarom vliegt hij in ons huis? Doet deze vogel ook lelijk? (Er zitten nogal wat zwanen hier, prachtig, maar die zijn niet lief, dat had ie goed onthouden!) Waar zitten zijn pootjes? Hij lijkt wel een zweefvliegtuig!"

Uiteindelijk lukte het mij om er één naar buiten te bonjouren door nogmaals alle deuren tegen elkaar open te zetten. En een uur later hoorde ik een oerkreet van triomf en had manlief met het schepnetje de andere te pakken.

De volgende dag vonden we een dode zwaluw naast de schuur. Post traumatische stress met als gevolg een hartstilstand was mijn diagnose, maar het kan evengoed Noortje zijn geweest.
Kinderen blij, want nu konden ze een zwaluw van dichtbij bekijken. Zijn pootjes werden bevoeld. "Hé hij heeft ook nageltjes!" Zijn bekje was ook reuze interessant "Die is heel hard" En ik wees nog op de mooie staart.

En ondertussen is het nog steeds geen zomer....

vrijdag 8 mei 2015

De avontuurlijke kleuter

Mijn lieve man is een hele lichte slaper. Ik daarentegen kan heel geconcentreerd slapen ;-) Zodra ik ga liggen ben ik vertrokken en ik wordt pas weer wakker als ik wakker wordt van mijn wekker, je leest het goed, ALS (niet wanneer) ik wakker wordt van mijn wekker. Ik kan deze bijvoorbeeld ook heel goed in een droom verwerken, waarin ik maar blijf zoeken waar dat irritante geluid toch vandaan komt, net zo lang tot het stopt en ik in mijn droom wat anders ga doen, en ik dus gewoon nog steeds slaap... Niet zo handig. (De wekker waar ik wél wakker van wordt is de Sleep-cycle app, maar dan ligt je telefoon de hele nacht naast je hoofd, dat vind ik stralingstechnisch niet zo geweldig.)

Toen ik zwanger was van de eerste had ik nog de (naar bleek) ijdele hoop dat dat nu wel zou veranderen. Want als kersverse mama wordt je toch heus wel wakker van een hongerig huiltje midden in de nacht?! Nou, ik niet dus, of iniedergeval heel zelden. Manlief werd al wakker zodra de prutteltjes vóór het echte huiltje begonnen, dus dan kon hij alvast beginnen om mij wakker proberen te krijgen. Want dat is ook niet zo makkelijk, de enige kans dat het in één keer lukt is met een bak ijskoud water vrees ik. Maar dat deed hij natuurlijk niet, want hij is lief en heeft denk ik wel een vermoeden met wat voor humeur ik dan wakker zou worden. Ik ben sowieso niet zo gezellig, kort na het ontwaken.

Goed, nu je een idee hebt van mijn diepe slaap, het verhaal van onze avonturier.

Manlief was voor zaken een nachtje van huis.
's Morgens heel vroeg werd er op de deurtjes van de bedstee geklopt, ik werd er zowaar wakker van. (Me totaal niet bewust van het feit dat ik beter nog wat eerder wakker had kunnen worden van trappelende kindervoetjes.)
Het was ons oudste schatje, net niet groot genoeg om het deurtje open te doen. Met een suf hoofd deed ik het deurtje open zodat hij nog lekker even bij mij in het grote bed kon kruipen. Surprise, surprise; hij was al compleet aangekleed.
"Wauw lieverd, heb je je helemaal zelf aangekleed?"
"Ja mama, want..."
"Wat goed! Ook je onderbroek?"

Ik kon het gewoon niet geloven, hij is niet zo happig op zelluf aankleden.
"Ja mama en mijn sokken ook, kijk!" zei hij met een trotse glimlach terwijl hij zijn gesokte voet optilde om te showen.
" Wauw, wat knap van jou zeg!"
"Dank je mama. Mama, ik ben even uit het raam gaan kijken, maar oma Camper is er nog niet."
" Oh, oké. Oma komt ook pas vanmiddag lieverd, als we een broodje gaan eten. Had je je daarom al helemaal aangekleed?"
" Ja mama, want het was een beetje koud buiten en ik was mijn jas vergeten"

Huh, wat? BUITEN?! Jawel, ik was nu echt wakker.
" Zei je nou buiten?"
" Ja, ik wilde kijken of oma Camper er al was, maar de deur zat op slot..."
"Oh"
" ...dus ben ik door het raam geklommen"
"Wat?!?!"

Dit schatje is dus 4 jaar oud, nou oké, 4,5 jaar om precies te zijn.
Ik klom uit de bedstee, liep naar de gang en zag dit:


Slaapluier en pyjamabroek markeren de plek van de aankleed-actie. Best slim gekozen, want dan kan je op het bankje zitten terwijl je je sokken aan doet.
Plantjes en waxinelichtjes waren keurig van de vensterbank gehaald en op het bijzet tafeltje neergezet.
Krukje uit de woonkamer gepakt, sluiting van het raam geopend en de val-bescherming omhoog geklapt zodat het raam helemaal open kon, rustend op de radiator.


Ik kon er wel (even) om lachen. Wat is het toch een slimme boef! Hij had echt een goed voorbereid plan. Of zoals zusje N. reageerde:

"Creatief, doorzettingsvermogen, daadkrachtig, oplossingsgericht, dol op familie, enthousiast, eigenwijs...
Wat een mooie eigenschappen 😉"
Boos worden kon ik niet. Maar een goed gesprek, wijzend op de gevaren leek me wel op zijn plaats.
Dat je nooit op glas moet gaan staan bijvoorbeeld, dat je daar doorheen kan zakken, dat dat heel erg au doet en je daar heel erg van kan gaan bloeden. (Om nog maar te zwijgen over vallen en je nek breken, zonder toezicht alleen buiten zijn en nog wat horrorscenario's in mijn hoofd)
"Maar mama, ik was heel voorzichtig en ik heb geen au. En ik was heel snel weer naar binnen geklommen, want ik was een beetje stom mijn jas vergeten."
Tja.....ehm....poeh hee....

 Met de belofte dat hij niet meer uit het raam zou klimmen hebben we het maar afgerond. Maar in hoeverre die belofte blijft hangen? En wat voor creatieve ondernemende plannen zitten er nog meer in dat koppie? Ik houd me vast voor de avonturen die ons nog te wachten staan.
Iniedergeval blij dat mijn man weer veilig thuis is gekomen,  kan ik weer gerust gaan slapen ;-)

Hebben jullie ook van die avontuurlijke kleuters?

zondag 3 mei 2015

A beautiful day at the park

Toen ik op mijn 10e begon met paardrij lessen op de manege, werden daar ook wedstrijden georganiseerd. Helaas waren deze altijd op zondag en de zondag was in ons gezin een (kerkelijke) rustdag, dus reed ik als kind nooit wedstrijden.
Als puber en jong volwassene reed ik paarden voor andere mensen, maar met deze paarden mocht of kon ik ook geen wedstrijden rijden. Al geloof ik ook niet dat ik daar toen heel erg mee bezig was. Want ik genoot onwijs van de vele buitenritten die ik maakte.

Op mijn 20e kocht ik mijn eerste paard, Diesel (zijn verhaal lees je hier), maar het duurde nog 6! jaar voor ik mijn eerste wedstrijd reed. Het was voor mij gewoon een enorme drempel (geworden), het presteren onder (zelfopgelegde) druk, met allemaal toekijkende, oordelende mensen.
Helaas heb ik met Diesel alleen die ene wedstrijd kunnen rijden (waar we 2x 1e werden, dat dan weer wel), want kort daarna, in 2007, ging hij met zeer vervroegd pensioen.

Toen ik in 2009 van mijn allerliefste man het paard Abiquil (Abby) kreeg, werd ik door de fokker en mensen op zijn stal bemoedigend toegesproken om gewoon voor de ervaring eens mee te doen met de onderlinge wedstrijdjes op de manege daar.
En dat deed ik, stik nerveus en werkelijk kotsmisselijk van de zenuwen.
In totaal waren het 5 onderlinge wedstrijden, en ik moet toegeven, iedere volgende wedstrijd was ik wat minder nerveus. En...nadat ik had gereden vond ik het hartstikke leuk, maar de uren daarvoor.....Verschrikkelijk vond ik het, het huilen stond me echt nader dan het lachen, tot het moment dat ik opstapte, dan zakte het langzaam weg, met even een piek wanneer je de ring in mag, maar tijdens het rijden merkte ik mijn zenuwen niet meer zo.

Het resultaat van die 5 wedstrijden? Als ik het mij goed herinner was ik 4x 1e en 1x 2e geworden. Hoe dan ook, ik won de beker! Blij als een kind, op mijn 29e!


Vervolgens werd ik zwanger van onze zoon, maar ondanks dat de drempel in mijn hoofd weer hoger werd, vroeg ik na de bevalling toch een startkaart aan om ook officiële wedstrijden te kunnen gaan starten. Gewoon gaan, zoals iedereen me zei te doen. Oh man, de zenuwen laaiden weer op, verschrikkelijk, wat had ik een last van mezelf! Maar we worstelden ons erdoorheen en de zenuwen werden met iedere keer dat ik ging weer minder.

Na de zwangerschap en bevalling van dochterlief pakte ik op waar ik gebleven was, maar mijn paard en ik hadden een lang durende dip. Het ging niet lekker en het lukte gewoon niet. Dus namen we een break, een break van zo'n 9 maanden, van halverwege de zomer van vorig jaar tot het begin van dit jaar. Het begon met een vakantie, die extra lang werd door een blessure, en toen weer rustig opbouwen, veel afwisseling, even geen les, even niet op wedstrijd.
De break is goed voor ons geweest, want sindsdien gaan we weer lekker.
En ik moet toegeven, met de zenuwen gaat het ook steeds beter. Het is dus écht een kwestie van kilometers maken en gewoon doen.

Gisteren was onze tweede wedstrijd op gras van dit seizoen. De eerste wedstrijd op gras was ik weer stik nerveus, omdat het afgelopen zomer juist op gras zo waardeloos ging. Maar goed, doorzetten, kilometers maken!

Voor wie zich afvraagt: Hoe verloopt zo'n dag dan?
Dat begint eigenlijk al de avond ervoor.
Het paard moet er picobello uitzien, dus om goed voor de dag te komen worden de benen gewassen, de hoeven schoongeboend, de staart gewassen en de manen gevlochten.
Knotjes
Roosjes
De manen kan je op verschillende manieren vlechten, ik kies altijd voor knotjes. Roosjes vind ik mooier, die maak je met naald en draad, maar daar ben ik niet zo goed in.

Alles bij elkaar ben ik meestal zo'n 1,5 uur bezig om mijn paard klaar te maken voor de wedstrijd.

Omdat je meestal 's ochtends al vroeg moet vertrekken, leg ik 's avonds alvast alles klaar.
- beenbeschermers; om die mooie witte benen schoon te houden en te beschermen tijdens het transport op de trailer.
- (uitzweet)deken; voor tijdens transport en het wachten op de trailer.
- bakje met alles wat ik nodig heb voor het indraaien van de stoten en de stoten zelf.

Ik haal een doekje over het tuig, zodat het mooi schoon is.
Het tuig zadel en hoofdstel gaan achterin de auto, evenals mijn poetskoffer, cap, zweepje, laarzen, spoortjes.

Dan print ik de startlijst uit, zodat ik weet hoe laat we in de ring moeten verschijnen. Ook het adres en de route print ik uit, met telefoonnummer van de contact persoon.
Ik stop alle belangrijke documenten samen met het paardenpaspoort en mijn startpas in een map, die mee gaat in mijn tas.
En tenslotte leg ik mijn wedstrijdkleren klaar.

's Ochtends loop ik nog even mijn checklist na, ja echt, ik heb een ik-ga-op-wedstrijd-ben-ik-niks-vergeten-checklist.
Checker-de-checker-de-check-check!
En dan is het paard "inpakken", paard op de trailer zetten en go!

Gisteren hoefden we pas om 12.30 in de ring te verschijnen.
Ik zorg altijd dat ik ruim een uur van te voren aanwezig ben.
Dan kan ik op me op mijn gemak aanmelden, startgeld betalen, vragen of mijn starttijd nog klopt, kijken waar we op het terrein moeten zijn om los te rijden, waar de wedstrijdring is en natuurlijk nog even een zenuwen toiletbezoekje.

Een half uur voor we acte de présence moeten geven wil ik op mijn paard zitten, zodat ik genoeg tijd heb om los te rijden en mijn paard goed opgewarmd en los in zijn lijf is om de gevraagde oefeningen te kunnen doen.

Dus na het toiletbezoek, terug naar de trailer, paard uitladen, paard "uitpakken", nog even een borstel erover, stoten draaien en opzadelen.
Terwijl mijn groom/voorlezer mijn paard vasthoud, trek ik mijn "apenpakkie" aan, bestaande uit witte rijbroek, witte blouse of t-shirt, een plastron (soort stropdas), en een mooi net jasje (waarvoor hartelijk dank lieve schoonmama). Je begrijpt waarschijnlijk wel dat het vanwege al dat wit het handigst is om dit te doen als je verder alles klaar hebt ;-)

Nou, en dan is het een kwestie van opstappen, 30minuten losrijden, om tenslotte 2x 6 minuten in de ring je best doen om samen zo goed mogelijk de oefeningen voor de jury te rijden. Inderdaad, 2x ZES minuten. Daar ben je al die tijd druk voor geweest met voorbereiden en heb ik me heel lang super druk om gemaakt. Stom hè?!

Het was een prachtige dag, met veel zon, weinig wind en een prachtige locatie.

Abby voelde fijn aan met het losrijden. De eerste proef ging redelijk, de tweede proef ging beter. Van de 19 deelnemers in mijn klasse werd ik in de eerste proef 3e en in de tweede proef 4e. (Zo zie je maar dat je gevoel niet altijd overeenkomt met wat de jury er van vind).


Ik ben blij dat ik gewoon ben blijven gaan, blij dat we een break hebben genomen toen dat blijkbaar nodig was, blij dat we nu weer vooruit komen en blij dat we gisteren in de prijzen reden.
Ik ben dankbaar voor en blij met mijn paard, dankbaar en blij met mijn super fijne, positieve, altijd motiverende, stimulerende instructrice, dankbaar voor de mensen die met mij mee willen als groom en voorlezer. En niet in de laatste plaats ben ik dankbaar en blij met mijn lieve man, die me het gunt, dat ik kan en mag blijven rijden, dat ik zo een halve dag weg kan zijn, terwijl hij thuis is met onze twee kleine grote schatjes!

vrijdag 1 mei 2015

Goed beslagen ten ijs komen/Op scherp staan

Huh? Wat? IJs? Het is lente boerin Zinin!!!
Ja, dat weet ik. Maar nadat de hoefsmid hier was, vroeg ik mij af waar dat spreekwoord vandaan kwam.
Goed beslagen ten ijs komen betekend goed voorbereid zijn.
Oorspronkelijk komt het van het feit dat paarden niet op het ijs zouden kunnen lopen (of iets trekken) zonder van "scherpe hoefijzers" te zijn voorzien.

Even voor de paardenleek:
Een paard loopt normaal gesproken op blote voeten, dat wil zeggen, gewoon op zijn hoeven.
Een hoef van een paard is, even simpel gesteld, bij ons onze nagel.
Mijn paarden lopen de hele herfst en winter op "blote voeten", de hoefsmid komt dan iedere 8 weken om van alle paarden de hoeven te bekappen. Bekappen is vergelijkbaar met nagels knippen.

In de lente en zomer krijgt mijn wedstrijdpaard rondom ijzers, dat wil zeggen 4 ijzers. (Je kan er namelijk ook voor kiezen om alleen de hoeven van de voorbenen van ijzers te voorzien).
Het op ijzers zetten, dat noem je beslaan.


Een paard kan om verschillende redenen beslagen worden.
Ik laat mijn paard beslaan, omdat ik wedstrijden rijd en in de lente en zomer zijn deze wedstrijden eigenlijk altijd op gras. Tenzij je op hoog niveau rijd en zo goed zijn we (nog) niet. In de herfst en winter worden alle wedstrijden op zand gereden.
Een paard op blote voeten op gras rijden is vergelijkbaar met op je gladde gympies over het gras rennen. Als het gras droog is gaat dat goed, maar is het nat, dan kan je uitglijden.
En met je paard de bocht uit glibberen is niet zo handig, want daar kan jij, maar ook je paard blessures mee oplopen.
Nu ben je er met ijzers nog niet. Want met alleen ijzers zou je op gras evengoed uitglijden, misschien nog wel meer dan op "blote voeten". Nee, de ijzers waar je mee op gras rijd hebben een extra gadget.

Aan de uiteinden van de ijzers zitten namelijk gaten, voorzien van een schroefdraad. En voor je op gras gaat rijden, pulk je eerst de modder uit die gaten, vervolgens boor je met een speciaal boortje het schroefdraad vrij van zand en dan pak je de gadget: een speciale schroef met een puntje. Dit noem je stoten, stiften of kalkoenen. Vergelijk het met de noppen onder een voetbalschoen.
Als je de stoten hebt ingedraaid, dan staat je paard "op scherp".

Op scherp staan betekend met inspanning en grote oplettendheid iets doen om geen fouten te maken, in het geval van het paard dus geen uitglijders ;-)

Je hebt allerlei soorten en maten stoten, voor verschillende soorten ondergrond. Want een grasveld kan in verschillende staten verkeren.
Behalve op het voetbalveld kan in de paardensport namelijk ook flink gemopperd worden op het veld.
Ik gebruik bijna altijd ienemienie stootjes (linksboven op bovenstaande afbeelding), maar iedereen heeft zo zijn voorkeur.

Morgen op wedstrijd, mijn paard komt goed beslagen ten ijs en ik ben als altijd bang om fouten te maken, dus ik sta op scherp;-)