dinsdag 24 februari 2015

Herinneringen onderweg (deel 2)

Vandaag reden we weer richting Utrecht, voor een bezoek aan het Nijntje Museum met opa en oma Utrecht.
En dat brengt mij bij deel 2 van de herinneringen onderweg (voor de aanleiding en deel 1 klik je hier).
We zijn inmiddels voorbij Amersfoort.
Zoals gezegd komen de herinneringen hier in sneltreinvaart voorbij. Want hier, zo aan de noord-oost kant van Utrecht groeide ik op.
 
  • Soesterberg verschijnt op de borden. Bij Soesterberg denk ik aan de militaire vliegbasis die daar vroeger zat en de vele Amerikaanse militairen met hun gezinnen.
  • Maar ook aan de Soesterduinen. Wat een prachtig gebied is dat toch! Ik heb daar veel gewandeld aan het eind van mijn studententijd samen met vriendinnen V. en J. En later met manlief en hond Zen.
  • Den Dolder ligt vlakbij. Hier fietste ik doorheen in het weekend en vakanties, wanneer ik naar mijn studentenbaantje ging. Ik werkte zo'n 2-3 jaar in het beste pannenkoekenrestaurant van de Lage Vuursche, waar ik een leuke tijd had en lekker bijverdiende, samen met een paar hele leuke meiden, waaronder vriendin L. Later werd die fiets een oud rood Golfje en werd de route ook anders, want ik ging op kamers.
  • Aan de andere kant liggen Zeist en Woudenberg. In Woudenberg leerde ik zwemmen in het KNVB zwembad. En ging ik in de zomer zwemmen bij het Henschotermeer. Ook had ik daar in de bossen 2 verzorgpony's, waar ik vaak samen met vriendin N. hele dagen te vinden was.
  • Als je dichter bij Zeist komt rijdt je langs een geluidswal. Aan de andere kant van die geluidswal ligt een woonwijk, daar was "De brug". Een bruggetje waar we ons als jongeren 's avonds verzamelden. Jaja, we waren trendsetters en hebben het woord "hanggroepjongeren" uitgevonden, ha! Maar ik moet zeggen, ik was wel een hele brave hoor! Er is nog iets met die geluidswal. Want wat zie je vaak op geluidswallen? Inderdaad, grafitti. Één van die jongeren was een echte grafitti kunstenaar. Die vliegt inmiddels de hele wereld over voor projecten om mooie muren te maken. Zoals een mega discotheek in Abu Dhabi (klik)
  • Dan komen we langs de Bilt, waar ik een superleuke tijd heb gehad bij een baan die heel mooi aansloot bij de post-HBO opleiding die ik tegelijkertijd deed. Leuke mensen als collega's, prachtige werkomgeving, heel veel kennis opgedaan en mooie inzichten gehad waar ik de rest van mijn leven iets aan zal hebben.
  • Ook heb ik heel veel herinneringen aan het bos achter het van de Valk restaurant "De Biltsche Hoek". Hier heb ik de meeste uren van mijn leven doorgebracht in het bos, op de rug van een paard. Eerst de paarden van twee verschillende handelaren en later mijn eerste eigen paard Diesel.
  • Na de Bilt komt de afslag naar de Uithof. Op de Uithof deed ik mijn HBO opleiding. Ik fietste daar ook toen de serieverkrachter actief was in 2001. Gelukkig ben ik deze nooit tegen gekomen, maar hij zorgde wel voor veel angst en onrust in de omgeving. Geweldig dat hij eindelijk gepakt is vorig jaar!
De A28 stopt aan de rand van Utrecht.
  • Aan het einde van de snelweg kan je naar links, richting ons oude huis (dat nog steeds niet verkocht is, maar gelukkig opnieuw voor een jaar verhuurd is aan expats) en richting het ouderlijk huis van mijn lieve vriendinnetje N.
  • Maar ook richting de Galgenwaard, het stadion van FC Utrecht. Als de wind goed stond konden wij het binnen in ons huis horen wanneer er gescoord werd. Ik bedenk me net dat ik ook nog een poosje in de catering van het stadion heb gewerkt voor een studentenuitzendbureau. Dat was vooral leuk vanwege het gratis de wedstrijd in het stadion kunnen kijken. Ik heb niet zo veel met voetbal, maar Dirk Kuijt is toch wel mijn held en publiekslieveling van FC Utrecht toen hij daar speelde.
  • Als je aan het einde van de snelweg naar rechts gaat, kom je langs Park Bloeyendaal, je moet wel even goed kijken, want het zit een beetje verstopt. Maar het is een heel mooi park, waar we vaak met onze hond wandelden, liever dan dat we gingen wandelen in het drukke Wilhelminapark.

En uiteindelijk kom je natuurlijk bij rotonde de Berekuil. Dat is echt een kruispunt van herinneringen! Zowel vanuit mijn jeugd als van de laatste 10jaar.
Vroeger ging ik in de winter met de bus naar de basisschool in Utrecht en bij de Berekuil stond het verkeer altijd vast. Was ik in de lente/zomer/herfst op de fiets, dan kon je onder de Berekuil mooi je regenpak aan/uit trekken.
  • Bij de Berekuil naar rechts (richting Zeist) rijd je langs manege Groenesteyn, waar ik leerde paardrijden, samen met vriendin N. En vlak na de manege zit meneer Agterberg, of eigenlijk één van de gebroeders, maar deze was een paar maanden terug in het nieuws omdat hij zand verkocht aan een paar rijke oliesjeiks in de woestijn.
  • Bij de Berekuil rechtdoor ga je naar de bekende Veemarkthallen. Over die Veemarkthallen kan ik ook wel wat verhalen vertellen, om precies te zijn over de paardenmarkt van maandagochtend, maar dat doe ik wanneer ik verder ga met mijn verhaal over hoe ik een paardenmeisje werd.
  • Bij de Berekuil linksaf ga je de Biltstraat op, welbekend van Monopoly. Toen ik met de bus naar de basisschool ging, stapte ik uit op de Biltstraat bij de halte "F.C. Donderstraat", zo'n grappige naam vond ik dat altijd!
En nu komt het. De afgelopen 10 jaar bevind zich op de Biltstraat onze eindbestemming, want opa en oma Utrecht wonen hier. Wie had dat ooit gedacht, dat ik nog eens een huis op de Biltstraat van binnen zou zien!

zondag 22 februari 2015

Recept: Spinazie salade

Ingrediënten:
Verse spinazie
Mozzarella
Walnoten
(Cherry)tomaten
Spekjes
Dressing

Spekjes uitbakken, mozzarella en tomaten snijden, walnoten grof hakken, door de spinazie mixen, dressing naar keuze erbij en eet smakelijk.

Lekker met een stokbroodje.


Dit is een recept van vriendinnetje Janneke.

Recept: Toettaartjes

Ingredienten:
Bloem (om te bestuiven)
Bladerdeeg
Kaneel
125gr creme fraiche
1 ei
1 theelepel vanille extract
5 eetlepel licht bruine basterd suiker
1 sinaalappel (schil en sap)

Bron foto: "Jamie in 30 minuten"
Bereiding:
Rol het bladerdeeg een beetje uit en strooi er een paar snuffen kaneel over.
Rol het deeg losjes op en snijd de rol door midden.
Pak een muffinvorm en gebruik een halve "bladerdeegrol" per kuipje. Druk het deeg er met je duim in zodat de onderkant plat is en er een klein randje boven het kuipje uitsteekt.
Zet in de (voorverwarmde) oven, 200graden, 8-10 min, tot ze lichtbruin zijn.

Pak een kleine kom en schep hier de creme fraiche in, samen met het ei, het vanille extract, 1 eetlepel licht bruine basterdsuiker en de geraspte sinaasappelschil. Goed mengen met een vork.

Als de vormpjes klaar zijn, druk je het opgeblazen deeg rondom tegen de rand om ruimte te maken voor de vulling.
Schep het creme fraiche mengsel in de vormpjes en zet ze ongeveer 8 minuten in de oven.

Zet een kleine steelpan op hoog vuur. Sinaasappelsap en de rest van de suiker in de pan en blijf roeren tot het karameliseerd.

Schenk een klein beetje caramel op de taartjes, die inmiddels uit de oven zijn. Ze taartjes zijn nog zacht, maar dat hoort zo.
Even laten staan om op te stijven.

Eet smakelijk (samen met je lief bijvoorbeeld ;-))


Dit is een recept van Jamie Oliver, uit zijn boek "Jamie in 30minuten".

zondag 15 februari 2015

Genoten van een oersaaie week

Klinkt misschien een beetje tegenstrijdig, oersaai en genieten in één zin, maar toch was het zo. De twee weken vóór afgelopen week waren namelijk nogal chaotisch, door spannende dingen en een ongelukje.

We maakten ons zorgen om mijn moeders gezondheid, ik werd iniedergeval erg angstig voor de uitslag van een longfoto (met een agressieve borstkanker nog redelijk vers in het geheugen). Dus de avond voor de uitslag reed ik bijna 3uur heen en de avond daarna reed ik diezelfde bijna 3uur terug. 
Gelukkig was de uitslag goed, de longen waren schoon. Helaas is de reden voor de foto wel nog steeds aanwezig, zij het ietsiepietsie minder.

Vervolgens stortte ik van mijn paard (of ik kreeg vliegles, zo zou je het ook kunnen noemen). Dat gebeurd gemiddeld gelukkig maar 1x per jaar en de schade valt eigenlijk altijd wel mee. Maar ik kwam blijkbaar een beetje raar terecht, want mijn pols wilde niet meer zo goed meewerken toen ik weer op wilde stappen. Dat is namelijk het eerste wat je doet als je zojuist gelanceerd bent, gewoon weer op stappen. (Tenzij je iets breekt, dan wordt dat vaak wat lastiger.)
Na het rijden, had ik erg veel moeite met de kleine riempjes van het hoofdstel, het normaal toch heus niet zo zware zadel en oh help!, die winterdeken, hoe moest ik die over mijn paard gezwaaid krijgen?
In de loop van de avond werd mijn pols dikker en dikker en pijnlijker en pijnlijker. De nacht zittend op de bank, met pols in een icepack doorgebracht, en zowaar ook nog wat geslapen.
Voor de zekerheid de volgende ochtend toch maar even naar de huisarts, kreeg ik een veelste lieve vervangster die mijn pols met van die poezelige handjes heel zachtjes en heel voorzichtig onderzocht (mocht je het nog niet tussen de regels door hebben kunnen lezen, ik houd niet van zachte heelmeesters) en vermoedde dat het niet gebroken was, maar zwaar gekneusd.
De dagen daarna heeft mijn lieve man geleerd hoe stallen uit te mesten, paarden vast te zetten, halsters om te doen. Omdat de paardenkant van de schuur nogal mijn terrein is en ik dingen ook nogal op mijn manier gedaan wil hebben, zat ik m aardig op z'n nek, maar hij is geslaagd hoor. (Ik heb dus écht een hele lieve man!!!)

Zo'n weigerende pijnlijke pols is dus echt niet handig! Weleens geprobeerd een onwillige peuter in een autostoeltje te tillen, met één bruikbare hand? Of een poepluier te verschonen? Of kleding aan/uit te trekken, maakt niet uit van wie, jezelf, je kinderen of je man ;-) ? Of zakken voer van 20-25kg? Of een drinkbeker open draaien? Of je mascara? Ik voelde me echt onthand! Inmiddels gaat t stukken beter, maar sommige bewegingen maken pijnlijk duidelijk dat t nog niet goed is. Irritant vindt ik dat.
Maar zoals mijn moeder altijd zei: "Het gaat wel weer over voor je een jongetje wordt".

En toen kwam de echte sloper van de genoemde twee weken, een heel naar telefoontje op donderdag tegen middernacht; mijn moeder moest met spoed naar het ziekenhuis. Zit je dan, op 3 auto-uren afstand, jankend op de bank te wachten op nieuws. Mijn koffertje en ik stonden klaar om in de auto te stappen, manlief overtuigde me om even verder nieuws af te wachten, en na een enigszins geruststellend telefoontje toch maar in bed gekropen....zo tegen 03.00uur. Vrijdagochtend richting ziekenhuis, de middag vullend met gesprekken met artsen, onderzoeken, uitslagen en zittend bij het ziekenhuisbed. 's Avonds reed ik weer terug. De artsen konden het niet verklaren, uit de onderzoeken kwam eigenlijk niks en zaterdagochtend was mijn moeder weer thuis. Nog steeds met klachten, maar vol te houden. Er zijn wel verdere onderzoeken gepland.

Zondag gingen we met de kinderen bij (opa en) oma op ziekenbezoek en waaiden vervolgens even heerlijk uit op het strand van Noordwijk.
De A7, A6, A10, A4 en A44 kan ik inmiddels dromen....

Vandaar dat ik dus heb genoten van een oersaaie week, waarin niks geks gebeurde, behalve dan dat de zon opeens ging schijnen. Heerlijk!



p.s. Dit is wel een wat persoonlijker verhaal geworden dan ik gewend ben te schrijven en eerlijk gezegd weet ik nog niet wat ik daar van vind. Dus misschien dat ik me nog bedenk en het weer verwijder.