Hoe ik een paardenmeisje werd (deel 1)

Als klein meisje wilde ik al "op paardrijden", maar ik moest eerst mijn zwemdiploma A en B halen en vervolgens (met schoolzwemmen) ook nog een diploma reddingszwemmen.
En toen was het zover....althans, voor een keertje dan.
Mijn opa werd 65 en we gingen, met de hele familie van mijn vaders kant, een weekend naar Sporthuiscentrum. Twee van mijn ooms gingen paardrijden en ik mocht mee. Je zou denken dat ik na die ene keer verkocht was, maar niks was minder waar. Ik vond het dood-en-doodeng en m'n beide benen waren aan de binnenkant kapot geschuurd.
Bij deze Les 1: ga nooit als beginner paardrijden in een spijkerbroek met zo'n fijne naad aan de binnenkant van je been.

Goed, mijn zwemdiploma's waren gehaald en ik mocht dan eindelijk "op" iets anders. Maar ik belandde niet op een paardenrug.
Nee, ik ging (waag het om te lachen!!!) bowlen! Dat deed ik zo'n 2 jaar.

Op mijn 10e was dan het eindelijk zover, ik mocht gaan leren paardrijden, bij Manege Groenesteyn.

Na een paar privé-lessen, mocht ook ik in de groep mee rijden.
Als op woensdagmiddag de laatste les van de basisschool was afgelopen, worstelde ik daar op de wc met mijn paardrijbroek, zette mijn cap op, nam mijn zweepje in de hand, stapte op mijn fiets en reed zo snel ik kon naar de manege.

In de kantine hing een groot bord met daarop alle namen van de pony's en paarden, achter één van die namen stond dan jouw naam.
Daar kon je heel blij van worden (want je mocht op "je lievelings") of teleurgesteld (want je moest op "die slome" die je nooooooit in galop kreeg -diepe zucht!-) of een beetje bang (want je moest op die ene die er nog wel eens iemand afgooide).

Ik als jong paardenmeisje met Klikklak

Meestal hadden we les van Trea, ook wel dikke Trees genoemd.
Dat waren de leukste lessen, want die waren heel afwisselend. De ene keer een gewone les, dan weer een keer springen en in de zomer mochten we de laatste 10 minuten zonder zadel rijden (wat voelde je je dan stoer!).
En als ze écht in een goede bui was, dan hadden we geen les, maar zadelde ze zelf ook een paard op en reden we netjes achter elkaar het manegeterrein af, zo het park met ruiterpaden in.

Als we met een groepje van allemaal "gevorderden" waren, dan was het echt feest, want dan galoppeerden we ook, hadden we het rondje dus sneller gereden en gingen we jippie! nóg een keer!

Oh, wat heb ik daar een leuke tijd gehad!

Twee dingen die me zo te binnen schieten:

• Er waren puppy's, kleine Jack Russels. Trea stond in de bak met een longeerzweep. De puppy's speelden met het touwtje aan het uiteinde van de zweep. Toen Trea één van de paarden een beetje wilde aanmoedigen, kreeg die een puppy naar zijn kont geslingerd!
• Het had geregend en er stonden grote plassen in de buitenbak. We moesten "van hand veranderen", midden door zo'n plas heen. Eén van de Shetlanders die meeliep in de les, ging midden in de plas stilstaan, Trea wist wat er ging gebeuren en schreeuwde naar het desbetreffende ruitertje: "afstappen!!! nu!!!". De pony stampte een paar keer, liet zich vallen en begon heerlijk te rollen!

En het allermooiste is dat daar, op manege Groenesteyn, twee vriendschappen voor het leven zijn ontstaan.
Mijn vriendschap met vriendin N. en mijn (nog steeds voortdurende) liefde voor paarden.

Maar wees dus gewaarschuwd, mocht je een keer met mij gaan bowlen, grote kans dat je verliest ;-)

(Een andere keer het vervolg van mijn "carriere als paardenmeisje")