Avondeten met kleine kinderen

In ons vorige leven, nog  zonder kinderen, was het avondeten altijd een gezellige afsluiter van de dag.  We aten meestal pas tegen half 8, met een wijntje erbij, en bespraken wat we die dag hadden gedaan en beleefd of wat ons op dat moment bezig hield.

Hoe anders is dat wanneer er eerst één en inmiddels twee kinderen aan tafel zitten.

Streep als eerste  “gezellig tafelen” en het woord “bespreken” maar door.

 

De eerste 2 jaar met alleen zoonlief was nog redelijk makkelijk. Je bent met z’n twee, dus het samen eten gaat nog redelijk relaxed. Die kleine man at alles, het één met meer smaak als het ander, maar toch. Ook at hij heel erg netjes, voor een peuter.

 

Toen hij 2jaar oud was kwam zusje lief erbij. En 2 is nou net zo’n lastige leeftijd, vooral met eten, want wat een peuter lust, verandert per dag en er komt een duidelijker eigen willetje om de hoek kijken. Inmiddels is hij 4 en zusjelief is nu 2. Als de één begint te klieren, krijgt deze meestal snel bijval van de ander, dus het is nog steeds reuze gezellig aan tafel.

 

Alleen al de aanloop naar het gaan eten is reden om ontzettend boos te kunnen worden als peuter (en kleuter), want tijdens het koken mocht je dan eindelijk televisie kijken, nu zetten je ouders zomaar!, opeens!,  vanuit het niks!,  de tv uit!!!!! ….omdat je moet eten. Tsssss.

 

En ook tijdens het eten komen er genoeg momenten voorbij om boos van te worden, omdat bijvoorbeeld:

• Papa de spaghettislierten heeft doorgesneden. Hoe komt hij op het idéé!
• Je je water in een groene beker krijgt en niet in een blauwe, rode of gele.
• Mama je appel in vieren heeft gesneden. Of juist niet. De appel niet geschild is, of juist wel. Het stickertje eraf heeft gehaald, of juist niet. Hoe dan ook, totáál niet de bedoeling, je wilde nou juist precies het tegenovergestelde.

Tijdens het eten ben je als ouder drukker met opvoeden en kleine brandjes blussen, dan met zelf eten, laat staan daarvan genieten.

“Op je billen zitten,  Niet met je eten spelen, Netjes boven je bord eten, Niet smakken, Ik vroeg of je op je billen wilde gaan zitten, Niet het vlees van je zusjes bordje pikken, Nee je kan niet op schoot, ik ben ook aan het eten, Ja ik ga een doekje voor je vieze handen pakken, Op je billen zitten, Nee niet met je paplepel je haren kammen, please!, Nog even blijven zitten tot iedereen klaar is met eten…….etc etc”

 

Ik vind het niet leuk om te zeggen, maar toch is het zo;  het avondeten is mijn minst favoriete moment van de dag sinds we kinderen hebben.

 

Dus kwam ik in de Kerstvakantie op het briljante idee, om de kinderen blij te maken met een feestmaal: pannenkoeken, jeej!, op bed te brengen en daarna gezellig met z’n twee een beetje uitgebreider te gaan kokkerellen en in alle rust te eten, onder het genot van een drankje.

 

Waarom hebben we dat niet eerder bedacht?! We hebben ontzettend genoten, van het eten, van de tijd kunnen nemen en hebben, en gesprekken met elkaar over vanalles en nog wat. Dat houden we er dus in, zo eens per maand.

 

Mocht je nog wat leuks willen lezen over peuters en eten, omdat het al weer even geleden is dat je met een klein kind aan tafel zat, of omdat je je afvraagt hoe dat dan gaat omdat je zelf kinderloos bent. Check dan dit stukje eens.