Genoten van een oersaaie week

Klinkt misschien een beetje tegenstrijdig, oersaai en genieten in één zin, maar toch was het zo. De twee weken vóór afgelopen week waren namelijk nogal chaotisch, door spannende dingen en een ongelukje.

We maakten ons zorgen om mijn moeders gezondheid, ik werd iniedergeval erg angstig voor de uitslag van een longfoto (met een agressieve borstkanker nog redelijk vers in het geheugen). Dus de avond voor de uitslag reed ik bijna 3uur heen en de avond daarna reed ik diezelfde bijna 3uur terug. 
Gelukkig was de uitslag goed, de longen waren schoon. Helaas is de reden voor de foto wel nog steeds aanwezig, zij het ietsiepietsie minder.

Vervolgens stortte ik van mijn paard (of ik kreeg vliegles, zo zou je het ook kunnen noemen). Dat gebeurd gemiddeld gelukkig maar 1x per jaar en de schade valt eigenlijk altijd wel mee. Maar ik kwam blijkbaar een beetje raar terecht, want mijn pols wilde niet meer zo goed meewerken toen ik weer op wilde stappen. Dat is namelijk het eerste wat je doet als je zojuist gelanceerd bent, gewoon weer op stappen. (Tenzij je iets breekt, dan wordt dat vaak wat lastiger.)
Na het rijden, had ik erg veel moeite met de kleine riempjes van het hoofdstel, het normaal toch heus niet zo zware zadel en oh help!, die winterdeken, hoe moest ik die over mijn paard gezwaaid krijgen?
In de loop van de avond werd mijn pols dikker en dikker en pijnlijker en pijnlijker. De nacht zittend op de bank, met pols in een icepack doorgebracht, en zowaar ook nog wat geslapen.
Voor de zekerheid de volgende ochtend toch maar even naar de huisarts, kreeg ik een veelste lieve vervangster die mijn pols met van die poezelige handjes heel zachtjes en heel voorzichtig onderzocht (mocht je het nog niet tussen de regels door hebben kunnen lezen, ik houd niet van zachte heelmeesters) en vermoedde dat het niet gebroken was, maar zwaar gekneusd.
De dagen daarna heeft mijn lieve man geleerd hoe stallen uit te mesten, paarden vast te zetten, halsters om te doen. Omdat de paardenkant van de schuur nogal mijn terrein is en ik dingen ook nogal op mijn manier gedaan wil hebben, zat ik m aardig op z'n nek, maar hij is geslaagd hoor. (Ik heb dus écht een hele lieve man!!!)

Zo'n weigerende pijnlijke pols is dus echt niet handig! Weleens geprobeerd een onwillige peuter in een autostoeltje te tillen, met één bruikbare hand? Of een poepluier te verschonen? Of kleding aan/uit te trekken, maakt niet uit van wie, jezelf, je kinderen of je man ;-) ? Of zakken voer van 20-25kg? Of een drinkbeker open draaien? Of je mascara? Ik voelde me echt onthand! Inmiddels gaat t stukken beter, maar sommige bewegingen maken pijnlijk duidelijk dat t nog niet goed is. Irritant vindt ik dat.
Maar zoals mijn moeder altijd zei: "Het gaat wel weer over voor je een jongetje wordt".

En toen kwam de echte sloper van de genoemde twee weken, een heel naar telefoontje op donderdag tegen middernacht; mijn moeder moest met spoed naar het ziekenhuis. Zit je dan, op 3 auto-uren afstand, jankend op de bank te wachten op nieuws. Mijn koffertje en ik stonden klaar om in de auto te stappen, manlief overtuigde me om even verder nieuws af te wachten, en na een enigszins geruststellend telefoontje toch maar in bed gekropen....zo tegen 03.00uur. Vrijdagochtend richting ziekenhuis, de middag vullend met gesprekken met artsen, onderzoeken, uitslagen en zittend bij het ziekenhuisbed. 's Avonds reed ik weer terug. De artsen konden het niet verklaren, uit de onderzoeken kwam eigenlijk niks en zaterdagochtend was mijn moeder weer thuis. Nog steeds met klachten, maar vol te houden. Er zijn wel verdere onderzoeken gepland.

Zondag gingen we met de kinderen bij (opa en) oma op ziekenbezoek en waaiden vervolgens even heerlijk uit op het strand van Noordwijk.
De A7, A6, A10, A4 en A44 kan ik inmiddels dromen....

Vandaar dat ik dus heb genoten van een oersaaie week, waarin niks geks gebeurde, behalve dan dat de zon opeens ging schijnen. Heerlijk!



p.s. Dit is wel een wat persoonlijker verhaal geworden dan ik gewend ben te schrijven en eerlijk gezegd weet ik nog niet wat ik daar van vind. Dus misschien dat ik me nog bedenk en het weer verwijder.