De uilebal en de verborgen schat...

 Op een regenachtige dag afgelopen week (pick one) zijn we dan eindelijk gaan zitten voor de uilebal.

Zoonlief vond het reuze interessant
Heel voorzichtig pulkten we de botjes uit het restantje vacht. Dat is nog best lastig kan ik je vertellen. Gevolg: een (gelukkig niet meer pijnlijke) bekkenfractuur.
"Shit! Ehmm...Oh wat jammer, kijk nou, ik heb het stukgemaakt..."
"Wat is er stuk mama?"
"Dit, daar zitten je billen aan vast"
"Hihi, dat is gek!"

"En zie je dat? Weet je nog dat oma een zeer been had en dat de dokter dat beter gemaakt heeft? Oma heeft een nieuwe heup, dat is dit kleine balletje aan het botje, dat botje is een bovenbeen."
"Oh"

"Wat zijn dat allemaal mama?"
"Dat zijn ribben"
"Ribbels?"
"Nee, ribben"
"Waar zitten die dan?"
"Die zitten hier" en ik help hem om met zijn vingers zijn eigen ribben te voelen.
"Oh, waarom is dat?"
"Om je te beschermen, zodat wanneer je valt of ergens tegen aan botst, er in je buik niks stuk gaat en je geen buikpijn krijgt, omdat je ribben er voor zitten."
"Maar bij mijn buik zitten helemaal geen ribben!"
"Nee, maar bij je "bovenbuik", je borst en aan de kant van je rug wel"
"Maar mama, ik ben een jongen en jongens hebben geen borsten!"
(Ik verwachtte wederom de vraag waar nou eigenlijk mijn piemel was gebleven, maar die vraag bleef deze keer uit...)

Zo bekeken we ook de wervelkolom, met al die iniemienie ruggenwerveltjes.
En de schouderbladen en boven- en onderarmen

Net toen we de hoop op muizentandjes hadden opgegeven, kwam daar een zeer zwaar verbrijzelde schedel tevoorschijn, met hoera!, de boven- en onderkaakjes nog intact, inclusief tanden en piepkleine kiesjes.

Maar de aandacht was vervlogen, want ja, zo gaat dat wanneer je 4 bent.
Het mannetje was al aan het denken aan het volgende project.
"Mama, zullen we dan morgen de dinosaurus-botten in de tuin opgraven, dan kunnen we die naar het museum brengen!"