Picture perfect...of toch niet?

Vanmorgen kwam Clarien van Moeskers Moestuin het erf op waaien. Een beetje spannend vond ik het, want ik "kende" haar alleen uit Blogland. Gelukkig was het een bijzonder leuke ontmoeting, met een sprankelende vrouw, die werkelijk overloopt wat kennis en enthousiasme over tuinieren betreft.
Haar verslag van onze ontmoeting vindt je hier.

Er waren twee dingen die ze zei, die mooi aansluiten bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had. Ze merkte op, dat het allemaal wel erg opgeruimd is, bij ons op het erf. Vaak zie je op een boerenerf nog wel wat rond slingeren aan werktuigen of iets dergelijks. Ze vond het er op de foto's hier al mooi uit zien, maar in het echt nog mooier (bloos).
En toen we het over bloggen hadden, vertelde ze dat het ook goed is om af en toe te laten zien wat er  mis gaat of niet lukt. Een heel goed punt, maar ook een beetje lastig voor mijn soms perfectionistische persoontje.

Dat gezegd hebbende, kom ik bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had.

Wanneer ik foto's maak of uitzoek om bij een blogje te plaatsen, dan wil ik een zo'n mooi mogelijk plaatje. Geen storende achtergrond bijvoorbeeld en ook geen zichtbare rommel in beeld. Dat kost soms best even moeite bij het maken van een foto en anders bestaat er gelukkig altijd nog zoiets als "bijsnijden".

Waarom wil ik persé dat mooie plaatje? Dat doe ik niet om het mooier te maken dan het is, maar...tja, waarom wel eigenlijk... Omdat ik gewoon geen storende, rommelige dingen wil zien denk ik.
Het is niet dat ik heel erg van opruimen houd, maar als het een rommeltje om me heen is, wordt ik daar onrustig van, dan zie ik overal "werk". Daarnaast zorgt rommel er ook voor dat je vaker mis grijpt of iets niet meer kan vinden. Daar hou ik niet van, want dan moet ik zoeken en zoeken kost tijd. Daarom hebben veel dingen een vaste plek en ben ik gelukkig niet vaak iets kwijt, tenzij manlief het heeft gebruikt, ha! Of de kinderen er onverhoopt mee aan de haal zijn gegaan, niet zo ha!

 Maar toch gebeurd het ook hier wel eens dat het een rommeltje is, in mijn ogen dan. En de ene keer zakt de moed me dan bij voorbaat al in de schoenen en doe ik uit pure kont-tegen-de-kribbigheid niets, of weet ik niet waar te beginnen. De andere keer ga ik als een speer en ben ik zó blij als ik de klus geklaard heb. Maar er is altijd nóg meer te doen...
Nu is het op een boerderij eigenlijk altijd "work in progress" en als je eenmaal achterloopt, dan lijkt t wel of je het never nooit niet meer gaat inhalen. En kleine kinderen helpen tijd-technisch en handigheids-factor-technisch gezien ook niet altijd mee.

Maar goed, als je kijkt naar bijvoorbeeld de foto's van de extreme make-over, dan laat ik je dus eigenlijk alleen de mooie werkelijkheid zien.
Daarom nu eens de focus op de andere werkelijkheid, want ik kan wel zeggen, na de bouw van de schuur, afgelopen herfst/winter en de regen van de laatste tijd, ziet het er op ons erf toch echt niet zo picture perfect uit.

Neem ons pad, dat was vóór de bouw al toe aan wat gaten vullen en een nieuwe laag, maar de betonwagens, vrachtwagens met stenen, mortel, spanten, kraanmachines etc etc hebben het er ook niet beter op gemaakt. Kijk maar:

Gaten in en plassen op ons pad.

Zodra het langere tijd droog is, staat het pad aanpakken dan ook hoog op de to-do-list. Al was het maar zodat manlief zijn nieuwe auto mooi schoon bleef ;-)

Voor de fundering van de schuur kon worden gestort, moest er eerst flink gegraven worden. Waar laat je dat zand? Afvoeren kost tijd en geld, dus kwam het overgrote deel in de paddock en het zandgedeelte rondom de wei. Maar de graafmachines hebben het een beetje vast gereden, waardoor de afwatering niet meer zo goed gaat, er een berg is blijven liggen, én het dusdanig is opgehoogd met al dat zand, dat de schuilstal nu het laagste punt is en dus non-stop blank staat. Niet zo handig...


De berg zand en de modder in het land.
En op de foto lijkt het hek ook nog eens scheef...
hoezo, picture perfect?

Schuilstal, droog staan, maar mét natte voeten...

Zodra het land voldoende is opgedroogd, (want anders komen de werklui vast te zitten met hun machines) komt er iemand de grond in de schuilstal ophogen, hoger dan de rest, zodat de paarden in de schuilstal droge voeten hebben en houden. Daarna zullen, zo goed als gaat, de diepste punten worden opgehoogd. En als het land echt droog-droog is, zullen we één van de boerenburen vragen om de grond diep (op 50-80cm) los te trekken, zodat het water beter weg kan zakken.
Maar goed, dat kan dus allemaal nog wel even duren. Het stoort mij echt enorm, maar er is nu, op dit moment, eenmaal niks aan te doen

Ook moet er op het erf nog het nodige gras opnieuw worden ingezaaid, want compleet stuk gereden, of opgehoogd om het verloop vanaf het straatwerk een beetje gelijk te trekken. Maar voor het gras ingezaaid kan worden, moet eerst de oude schuur er nog af. Want anders gaat dat gloednieuwe gazonnetje er natuurlijk net zo hard weer aan, bij de sloop van het oudje.  De oude schuur is grotendeels leeg, eigenlijk de enige grote klus is nog het hout zagen, wat er te drogen ligt (en het oud ijzer weg te brengen).

Droog hout

Nat hout en restanten paardenbox voor het oud-ijzer.

En nog wat rommeltjes die zich verzameld hebben onder de schuur;
 oude hoefijzers (zie onderstaande foto voor het beoogde doel),
 een oude bascule die nog van mijn opa is geweest,
stenen voor onder in wat plantenpotten.

En vooruit, dan eindelijk ook wat beelden van de oude schuur, als we het dan toch over rommel hebben....

Foto genomen tijdens de bouw van de nieuwe schuur,
 vanaf een hele hoge berg zand

 

Check het dak.....Nog even volhouden ouwe!!
(foto gemaakt bij windkracht 6)

Echt, het moment dat de laatste verrotte plank van die schuur ons erf af is, doe ik een vreugde dansje!

Dan is er nog één hoek op het erf, daar is het ook een rommeltje. Daar liggen onze reserve dakpannen en er ligt ook nog een bult stenen, want als de oude schuur eraf is, moet er nog een hoekje straatwerk afgemaakt worden. En ook nog wat looppaden aangelegd. Tevens ligt in deze rommelhoek mijn uit elkaar gewaaide kasje. Ik heb het maar opgegeven met de folie kasjes op de Groningse winderige vlakte en zal ooit gaan kijken voor een echte kas, maar voor dit jaar had ik me toch al voorgenomen om even wat minder fanatiek te moestuinieren, dus ik hoef m eigenlijk alleen maar op te ruimen....

De berg stenen voor het laatste hoekje straatwerk,
wanneer de oude schuur eraf is.

Oh, en dan vergeet ik bijna nog de rommel in de bomenrij. Daar staan 2 compostbakken die ik verwaarloosd heb, ja, dat geef ik maar gewoon eerlijk toe, nu ik toch bezig ben met biechten... Ze zijn beiden vol, dus eigenlijk moet de gecomposteerde laag die onderin zit eruit. Gemakshalve kieper ik al enige tijd al het te composteren materiaal gewoon zo maar in het wild op een berg ernaast.

Compostbakken en composthoop in het "wild".

Ach, ik hoop maar snel op beter weer, zodat we de hulptroepen in kunnen schakelen voor het erf. En tot die tijd hoop ik dat ik snel een keer door opruimwoede overvallen wordt (en dat gebeurd gelukkig wel met enige regelmaat), zodat er wat van de rommellijst af kan en ik een perfect picture kan plaatsen hier ;-)