A beautiful day at the park

Toen ik op mijn 10e begon met paardrij lessen op de manege, werden daar ook wedstrijden georganiseerd. Helaas waren deze altijd op zondag en de zondag was in ons gezin een (kerkelijke) rustdag, dus reed ik als kind nooit wedstrijden.
Als puber en jong volwassene reed ik paarden voor andere mensen, maar met deze paarden mocht of kon ik ook geen wedstrijden rijden. Al geloof ik ook niet dat ik daar toen heel erg mee bezig was. Want ik genoot onwijs van de vele buitenritten die ik maakte.

Op mijn 20e kocht ik mijn eerste paard, Diesel (zijn verhaal lees je hier), maar het duurde nog 6! jaar voor ik mijn eerste wedstrijd reed. Het was voor mij gewoon een enorme drempel (geworden), het presteren onder (zelfopgelegde) druk, met allemaal toekijkende, oordelende mensen.
Helaas heb ik met Diesel alleen die ene wedstrijd kunnen rijden (waar we 2x 1e werden, dat dan weer wel), want kort daarna, in 2007, ging hij met zeer vervroegd pensioen.

Toen ik in 2009 van mijn allerliefste man het paard Abiquil (Abby) kreeg, werd ik door de fokker en mensen op zijn stal bemoedigend toegesproken om gewoon voor de ervaring eens mee te doen met de onderlinge wedstrijdjes op de manege daar.
En dat deed ik, stik nerveus en werkelijk kotsmisselijk van de zenuwen.
In totaal waren het 5 onderlinge wedstrijden, en ik moet toegeven, iedere volgende wedstrijd was ik wat minder nerveus. En...nadat ik had gereden vond ik het hartstikke leuk, maar de uren daarvoor.....Verschrikkelijk vond ik het, het huilen stond me echt nader dan het lachen, tot het moment dat ik opstapte, dan zakte het langzaam weg, met even een piek wanneer je de ring in mag, maar tijdens het rijden merkte ik mijn zenuwen niet meer zo.

Het resultaat van die 5 wedstrijden? Als ik het mij goed herinner was ik 4x 1e en 1x 2e geworden. Hoe dan ook, ik won de beker! Blij als een kind, op mijn 29e!

Vervolgens werd ik zwanger van onze zoon, maar ondanks dat de drempel in mijn hoofd weer hoger werd, vroeg ik na de bevalling toch een startkaart aan om ook officiële wedstrijden te kunnen gaan starten. Gewoon gaan, zoals iedereen me zei te doen. Oh man, de zenuwen laaiden weer op, verschrikkelijk, wat had ik een last van mezelf! Maar we worstelden ons erdoorheen en de zenuwen werden met iedere keer dat ik ging weer minder.

Na de zwangerschap en bevalling van dochterlief pakte ik op waar ik gebleven was, maar mijn paard en ik hadden een lang durende dip. Het ging niet lekker en het lukte gewoon niet. Dus namen we een break, een break van zo'n 9 maanden, van halverwege de zomer van vorig jaar tot het begin van dit jaar. Het begon met een vakantie, die extra lang werd door een blessure, en toen weer rustig opbouwen, veel afwisseling, even geen les, even niet op wedstrijd.
De break is goed voor ons geweest, want sindsdien gaan we weer lekker.
En ik moet toegeven, met de zenuwen gaat het ook steeds beter. Het is dus écht een kwestie van kilometers maken en gewoon doen.

Gisteren was onze tweede wedstrijd op gras van dit seizoen. De eerste wedstrijd op gras was ik weer stik nerveus, omdat het afgelopen zomer juist op gras zo waardeloos ging. Maar goed, doorzetten, kilometers maken!

Voor wie zich afvraagt: Hoe verloopt zo'n dag dan?
Dat begint eigenlijk al de avond ervoor.
Het paard moet er picobello uitzien, dus om goed voor de dag te komen worden de benen gewassen, de hoeven schoongeboend, de staart gewassen en de manen gevlochten.

Knotjes

Roosjes

De manen kan je op verschillende manieren vlechten, ik kies altijd voor knotjes. Roosjes vind ik mooier, die maak je met naald en draad, maar daar ben ik niet zo goed in.

Alles bij elkaar ben ik meestal zo'n 1,5 uur bezig om mijn paard klaar te maken voor de wedstrijd.

Omdat je meestal 's ochtends al vroeg moet vertrekken, leg ik 's avonds alvast alles klaar.
- beenbeschermers; om die mooie witte benen schoon te houden en te beschermen tijdens het transport op de trailer.
- (uitzweet)deken; voor tijdens transport en het wachten op de trailer.
- bakje met alles wat ik nodig heb voor het indraaien van de stoten en de stoten zelf.

Ik haal een doekje over het tuig, zodat het mooi schoon is.
Het tuig zadel en hoofdstel gaan achterin de auto, evenals mijn poetskoffer, cap, zweepje, laarzen, spoortjes.

Dan print ik de startlijst uit, zodat ik weet hoe laat we in de ring moeten verschijnen. Ook het adres en de route print ik uit, met telefoonnummer van de contact persoon.
Ik stop alle belangrijke documenten samen met het paardenpaspoort en mijn startpas in een map, die mee gaat in mijn tas.
En tenslotte leg ik mijn wedstrijdkleren klaar.

's Ochtends loop ik nog even mijn checklist na, ja echt, ik heb een ik-ga-op-wedstrijd-ben-ik-niks-vergeten-checklist.

Checker-de-checker-de-check-check!

En dan is het paard "inpakken", paard op de trailer zetten en go!

Gisteren hoefden we pas om 12.30 in de ring te verschijnen.
Ik zorg altijd dat ik ruim een uur van te voren aanwezig ben.
Dan kan ik op me op mijn gemak aanmelden, startgeld betalen, vragen of mijn starttijd nog klopt, kijken waar we op het terrein moeten zijn om los te rijden, waar de wedstrijdring is en natuurlijk nog even een zenuwen toiletbezoekje.

Een half uur voor we acte de présence moeten geven wil ik op mijn paard zitten, zodat ik genoeg tijd heb om los te rijden en mijn paard goed opgewarmd en los in zijn lijf is om de gevraagde oefeningen te kunnen doen.

Dus na het toiletbezoek, terug naar de trailer, paard uitladen, paard "uitpakken", nog even een borstel erover, stoten draaien en opzadelen.
Terwijl mijn groom/voorlezer mijn paard vasthoud, trek ik mijn "apenpakkie" aan, bestaande uit witte rijbroek, witte blouse of t-shirt, een plastron (soort stropdas), en een mooi net jasje (waarvoor hartelijk dank lieve schoonmama). Je begrijpt waarschijnlijk wel dat het vanwege al dat wit het handigst is om dit te doen als je verder alles klaar hebt ;-)

Nou, en dan is het een kwestie van opstappen, 30minuten losrijden, om tenslotte 2x 6 minuten in de ring je best doen om samen zo goed mogelijk de oefeningen voor de jury te rijden. Inderdaad, 2x ZES minuten. Daar ben je al die tijd druk voor geweest met voorbereiden en heb ik me heel lang super druk om gemaakt. Stom hè?!

Het was een prachtige dag, met veel zon, weinig wind en een prachtige locatie.

Abby voelde fijn aan met het losrijden. De eerste proef ging redelijk, de tweede proef ging beter. Van de 19 deelnemers in mijn klasse werd ik in de eerste proef 3e en in de tweede proef 4e. (Zo zie je maar dat je gevoel niet altijd overeenkomt met wat de jury er van vind).

Ik ben blij dat ik gewoon ben blijven gaan, blij dat we een break hebben genomen toen dat blijkbaar nodig was, blij dat we nu weer vooruit komen en blij dat we gisteren in de prijzen reden.
Ik ben dankbaar voor en blij met mijn paard, dankbaar en blij met mijn super fijne, positieve, altijd motiverende, stimulerende instructrice, dankbaar voor de mensen die met mij mee willen als groom en voorlezer. En niet in de laatste plaats ben ik dankbaar en blij met mijn lieve man, die me het gunt, dat ik kan en mag blijven rijden, dat ik zo een halve dag weg kan zijn, terwijl hij thuis is met onze twee kleine grote schatjes!