De avontuurlijke kleuter

Mijn lieve man is een hele lichte slaper. Ik daarentegen kan heel geconcentreerd slapen ;-) Zodra ik ga liggen ben ik vertrokken en ik wordt pas weer wakker als ik wakker wordt van mijn wekker, je leest het goed, ALS (niet wanneer) ik wakker wordt van mijn wekker. Ik kan deze bijvoorbeeld ook heel goed in een droom verwerken, waarin ik maar blijf zoeken waar dat irritante geluid toch vandaan komt, net zo lang tot het stopt en ik in mijn droom wat anders ga doen, en ik dus gewoon nog steeds slaap... Niet zo handig. (De wekker waar ik wél wakker van wordt is de Sleep-cycle app, maar dan ligt je telefoon de hele nacht naast je hoofd, dat vind ik stralingstechnisch niet zo geweldig.)

Toen ik zwanger was van de eerste had ik nog de (naar bleek) ijdele hoop dat dat nu wel zou veranderen. Want als kersverse mama wordt je toch heus wel wakker van een hongerig huiltje midden in de nacht?! Nou, ik niet dus, of iniedergeval heel zelden. Manlief werd al wakker zodra de prutteltjes vóór het echte huiltje begonnen, dus dan kon hij alvast beginnen om mij wakker proberen te krijgen. Want dat is ook niet zo makkelijk, de enige kans dat het in één keer lukt is met een bak ijskoud water vrees ik. Maar dat deed hij natuurlijk niet, want hij is lief en heeft denk ik wel een vermoeden met wat voor humeur ik dan wakker zou worden. Ik ben sowieso niet zo gezellig, kort na het ontwaken.

Goed, nu je een idee hebt van mijn diepe slaap, het verhaal van onze avonturier.

Manlief was voor zaken een nachtje van huis.
's Morgens heel vroeg werd er op de deurtjes van de bedstee geklopt, ik werd er zowaar wakker van. (Me totaal niet bewust van het feit dat ik beter nog wat eerder wakker had kunnen worden van trappelende kindervoetjes.)
Het was ons oudste schatje, net niet groot genoeg om het deurtje open te doen. Met een suf hoofd deed ik het deurtje open zodat hij nog lekker even bij mij in het grote bed kon kruipen. Surprise, surprise; hij was al compleet aangekleed.
"Wauw lieverd, heb je je helemaal zelf aangekleed?"
"Ja mama, want..."
"Wat goed! Ook je onderbroek?"
Ik kon het gewoon niet geloven, hij is niet zo happig op zelluf aankleden.
"Ja mama en mijn sokken ook, kijk!" zei hij met een trotse glimlach terwijl hij zijn gesokte voet optilde om te showen.
" Wauw, wat knap van jou zeg!"
"Dank je mama. Mama, ik ben even uit het raam gaan kijken, maar oma Camper is er nog niet."
" Oh, oké. Oma komt ook pas vanmiddag lieverd, als we een broodje gaan eten. Had je je daarom al helemaal aangekleed?"
" Ja mama, want het was een beetje koud buiten en ik was mijn jas vergeten"
Huh, wat? BUITEN?! Jawel, ik was nu echt wakker.
" Zei je nou buiten?"
" Ja, ik wilde kijken of oma Camper er al was, maar de deur zat op slot..."
"Oh"
" ...dus ben ik door het raam geklommen"
"Wat?!?!"
Dit schatje is dus 4 jaar oud, nou oké, 4,5 jaar om precies te zijn.
Ik klom uit de bedstee, liep naar de gang en zag dit:

Slaapluier en pyjamabroek markeren de plek van de aankleed-actie. Best slim gekozen, want dan kan je op het bankje zitten terwijl je je sokken aan doet.
Plantjes en waxinelichtjes waren keurig van de vensterbank gehaald en op het bijzet tafeltje neergezet.
Krukje uit de woonkamer gepakt, sluiting van het raam geopend en de val-bescherming omhoog geklapt zodat het raam helemaal open kon, rustend op de radiator.

Ik kon er wel (even) om lachen. Wat is het toch een slimme boef! Hij had echt een goed voorbereid plan. Of zoals zusje N. reageerde:

"Creatief, doorzettingsvermogen, daadkrachtig, oplossingsgericht, dol op familie, enthousiast, eigenwijs...
Wat een mooie eigenschappen 😉"

Boos worden kon ik niet. Maar een goed gesprek, wijzend op de gevaren leek me wel op zijn plaats.
Dat je nooit op glas moet gaan staan bijvoorbeeld, dat je daar doorheen kan zakken, dat dat heel erg au doet en je daar heel erg van kan gaan bloeden. (Om nog maar te zwijgen over vallen en je nek breken, zonder toezicht alleen buiten zijn en nog wat horrorscenario's in mijn hoofd)
"Maar mama, ik was heel voorzichtig en ik heb geen au. En ik was heel snel weer naar binnen geklommen, want ik was een beetje stom mijn jas vergeten."
Tja.....ehm....poeh hee....

 Met de belofte dat hij niet meer uit het raam zou klimmen hebben we het maar afgerond. Maar in hoeverre die belofte blijft hangen? En wat voor creatieve ondernemende plannen zitten er nog meer in dat koppie? Ik houd me vast voor de avonturen die ons nog te wachten staan.
Iniedergeval blij dat mijn man weer veilig thuis is gekomen,  kan ik weer gerust gaan slapen ;-)

Hebben jullie ook van die avontuurlijke kleuters?