Go with the flow

Graag zou ik er beter in zijn, dingen te nemen zoals ze komen.
V., mijn beste vriendin de laatste jaren van mijn studie, was er heel erg goed in.
Gevlucht uit Bosnië, verstopt in een vrachtwagen. Dan valt er ook niet veel te plannen, dan moet je dingen wel nemen zoals ze komen en hopen dat alles uiteindelijk goed komt.
Wat mogen wij ons in Nederland toch gelukkig prijzen, dat wij (en dan bedoel ik de jongere generatie) niet weten wat oorlog is. Niet weten wat het is om dagen of weken in schuilkelders door te moeten brengen, niet weten hoe het voelt wanneer granaten inslaan rondom het gebouw waarin je je bevind, met scherpschutters rondom de stad waar je woont.

V. wist altijd snel korte metten te maken met mijn zorgen, groot of klein. "Maak je niet druk, je zal altijd een dak boven je hoofd hebben, altijd te eten hebben en op dit moment ben jij gezond en je geliefden ook, GO WITH THE FLOW!".

Een paar jaar na ons afstuderen, ging ze terug naar Bosnië, om haar oma te bezoeken en vakantie te vieren. Ze werd verliefd en uiteindelijk ook niet meer van plan om terug te komen.

In 2005 zocht ik haar op, ik reisde in mijn eentje. Dat vond ik best spannend eerlijk gezegd.
Met het vliegtuig naar Servië en vervolgens een paar uur met de bus naar Tuzla in Bosnië. Ik werd een beetje bang toen er bij een stuk niemandsland tussen Servië en Bosnië een groep zwaar bewapende militairen instapten en onze paspoorten één voor één innamen. Eén van de andere reizigers zag waarschijnlijk mijn paniekerige hoofd en zei in gebrekkig Engels:"is ok, you get back", en ik durfde ook niet heel erg te protesteren met al die wapens om me heen... Vervolgens moest ieders bagage het bagageruim uit en werd dat soort van doorzocht. Maar het kwam inderdaad allemaal goed, want vlak voor we de grens van Bosnië over gingen, kreeg iedereen zijn paspoort terug.
Dat was een bijzondere reis.

Nu kan ik vanalles vertellen over Bosnië, hoeveel er nog zichtbaar was van de oorlog, welke cultuur verschillen ik opmerkte, maar het onderstaande verhaal kwam in me op toen ik laatst over Pinkpop schreef.

Op een avond werd er overlegd wat we de volgende dag konden gaan doen. Er was nog wel een leuk festival in Novi Sad. Prima, doen we dat, dus maakten we per auto over doodenge weggetjes de reis naar Novi Sad, Servië. Dit keer zonder gewapende mannen bij de grens overgang ;-)
Ik had werkelijk geen benul wat ik kon verwachten van het festival, maar stelde me er eerlijk gezegd niet te veel van voor en dat maakte ook niet uit, want ik was met V. en dan is het gewoon go with the flow ;-) en zien waar dat je brengt.

Ik geloofde mijn ogen niet toen we aankwamen bij de festival lokatie: een 17e eeuws monumentaal fort, op een eiland, in de Donau, met overal tunnels, muurtjes en trappetjes en een magisch uitzicht. Wat een fenomenale en unieke plek om een festival te organiseren!
361 dagen per jaar ziet het Petrovaradin Fort er zo uit:

 

 

 

 

 

Maar 4 dagen per jaar, lopen er zo'n 150-200.000 (!) festivalgangers rond, en dan ziet het er zo uit:

 

 

Ja joh, ik stond zomaar op EXIT! Inmiddels een bekend festival, maar toen pas voor de 5e keer georganiseerd. De grote namen dat jaar waren o.a. Underworld, Carl Cox, Felix da Housecat en Garbage. Het was mij iets te veel hardhouse/trance, maar ik genoot evengoed van al die blije mensen op deze super bijzondere plek!

Het mooie is, ik vond zojuist een filmpje van EXIT 2015.

Een festival in een land dat verscheurd werd door een burgeroorlog, 

daar laat Faithless horen:  "We come one".

This is an exercise in unity.
If we want peace
This is the only way it's gonna get done
We come one

No ..?... no division
Muslim or Christian
We come one

Would it not be madness to fight
In you the fullness of living
The power to begin again
From right now
In you
We come one

 

 

Go with the flow, hoe goed ben jij daarin?