De LEUKE dingen van 2019 (deel 1)

Na alle heftige gebeurtenissen aan het einde van 2018, werd ons eens te meer duidelijk hoe belangrijk het is om te focussen op de leuke dingen. Gelukkig kabbelden we 2019 grotendeels rustig door, maar ik vind het leuk om ook van afgelopen jaar de leuke dingen op een rij te zetten. Soms klein, soms groot. Als gezin, als stel en voor mij persoonlijk.

Januari

De eerste maand van het jaar begon mooi!  

Op mijn 18e ging ik studeren en op kamers in Utrecht, het jaar daarop verkocht mijn moeder het ouderlijk huis in Zeist en vertrok naar de bollenstreek om bij haar nieuwe man te gaan wonen, in de buurt van zijn kinderen. De eerste 10 jaar woonde ze op 45 autominuten afstand, de laatste 10 jaar, door onze verhuizing naar het noorden, op dik 2,5uur rijden afstand. Vandaag zijn zij officieel de nieuwe eigenaren geworden van een huisje in onze woonplaats, op een “steenworp” afstand.

Na 20jaar...kan ik nu zeggen: “Ik ga EVEN bij mijn moedertje langs!”. Als we de kinderen naar school brengen of halen rijden we langs hun huis, oh wat is het leuk om dan even te kunnen zwaaien of even aan te waaien. HEERLIJK!

In januari was het ook koud, dat leverde mooie plaatjes op.

Onze "oprit", achter de bomen rechts staat ons boerderijtje.

Er viel zelfs weer een keer een aardig pak sneeuw wat bleef liggen. Maar schaatsen op de slootjes, dat zat er niet in. Dus gingen we regelmatig naar IJsbaan Kardinge in de stad Groningen. Als er dan wel een keer ijs komt, kunnen de kinderen zo weg schaatsen!

Ook deden we dingen bij aangenamere temperaturen, zoals naar de bioscoop (de Grinch) en naar waterpretpark AquaMundo.

Februari

De kinderen gingen terug in de tijd, want ik bestelde vulling voor de oude Polaroid camera’s die we bij het leegruimen van Vati (Oostenrijkse opa van mijn man) mochten meenemen. 

Één camera bleek het nog te doen. De blik van de kinderen toen ik zei dat we goed moesten kiezen, omdat je er maar 8 foto’s mee kan maken.... 

Na 2,5 jaar ging ik weer eens op wedstrijd met mijn paard.

Maart

Tijdens het opruimen van de zolder, vond ik cassettebandjes uit mijn jeugd met sprookjes erop, bijna 40 jaar oud. 

“Kinders, vanavond lezen papa en mama niet voor. Alleen was ik vergeten dat dat terugspoelen zo verrekte lang duurt, ze willen Sneeuwwitje en die stond natuurlijk op de andere kant.

Eind maart: lente! (pruimenboombloesem)

Ik genoot van het paardrijden, reed nog meer wedstrijden en deed mee aan een clinic.

Op Facebook vond ik een pareltje, gewoon iets waar je blij van wordt. Als je op Facebook zit, zoek maar eens naar “PS22 Chorus”. Het zou je muziekleraar maar zijn, prachtig!

April

Een feestmaand!

Mijn lief mocht 50 kaarsjes uitblazen. “Nee schat, écht, ik beloof dat er géén Abraham in de voortuin komt te staan! Dat heeft hier toch ook helemaal geen zin, wie ziet dat nou?!”. Ik kon het zeggen met uitgestreken gezicht. Abraham werd namelijk neer gezet voor de zaak. De reactie toen hij aan kwam rijden….hahahaha!

Dochterlief haalt haar A zwemdiploma.

We reden onze eerste buitenwedstrijd van het seizoen, die begon met zon en eindigde met een stevige hagelbui. 

We vierden Koningsnach in Utrecht en oma liep zelf ook mee over de Vrijmarkt.

Er werden kuikentjes geboren in de broedmachine.

En….PARIS BABY! Het kado van mijn schoonouders voor mijn man zijn verjaardag.

Mei

Parijs was geweldig. De kinderen genoten van het dagje Disneyland.

En we gingen met de bus, trein, metro en benenwagen Parijs in, naar het Louvre, de Seine, de Notre Dame, de Sacré-Coeur en Place du Tertre , we hebben het allemaal gezien. De Eiffeltoren alleen van een afstandje, want vanwege de “1e mai manifestation” was niet alles even gemakkelijk te bereiken.

Maar wauw, wat waren we trots op de kleine voetjes van ons gezin.

Voor mijn man zijn 50e verjaardag, organiseerde ik samen met zijn beste vrienden een surpriseparty. De jarige jop had duidelijk geen idee wat er stond te gebeuren, want de avond voor het (tuin)feest, werd IK verrast met een uitgegraven sleuf dwars door de tuin, hij was op zoek gegaan naar onze waterbron.

De dag van het feest, werd manlief in een fout retro trainingspak gehesen. Vrienden stonden in ons weiland, daar was een zeskamp opgebouwd. Na een ludieke opwarming (iets met alles 50x) gingen we in groepjes alle onderdelen langs, Get him off, Sumo pak (volwassenen en kinderen), Spijkerbroek hangen, Touw trekken, Twister en een Rodeostier. Hilarisch. Even opfrissen en daarna lekker aan de overheerlijke op locatie gebakken pizza (check: Con le Mani), drankje erbij en klaar voor de muziekquiz. Genieten!

Van mij en de kinderen kreeg hij kaartjes voor een Kickboks clinic (waarvan het geld ten goede kwam aan Kika) met Semmy Schilt. Een mooie afsluiting van zijn 50e verjaardag met zijn jeugdidool. Hij vond het GE-WEL-DIG!

Ik reed nog een wedstrijd en behaalde een prijs.

Juni

In juni was het vooral warm. Met eind juni zelfs een hitte golf en daardoor tropenrooster. We vonden het dan ook een prima idee om mee te doen aan de zwemvierdaagse bij het door ons pas ontdekte openluchtzwembad het Zwanenmeer. Het was sowieso een sportieve maand, want de kinderen hadden een sportdag op school, liepen de avondvierdaagse en dochterlief haalde haar B zwemdiploma.

Ook gebeurde er nog iets BIJzonders. In de tuin van mijn ouders streek een bijenzwerm neer. Een oproepje op Facebook, bracht ons al snel in contact met een imker die het bijenvolk kwam ophalen. Prachtig om te zien hoe dat gaat en ook erg leerzaam voor de kinderen.

Op Netflix keek ik de film “The Boy Who Harnessed The Wind”, als je hem nog niet gezien hebt, aanrader! Ieder kind verdiend onderwijs, wat dat voor sneeuwbal effect kan hebben op een gezin of zelfs een heel dorp, dat laat deze prachtige film zien!

Eind juni waren de kinderen een weekend logeren. Even zonder kinderen, alleen met mijn lief (en mijn lief zijn liefste auto).

Een toerritje maken om ergens te gaan lunchen, een middagdutje doen, gewoon omdat dat kan, ’s avonds lekker uit eten en thuis met een lekker drankje de zon zien zakken op het mooiste plekje ter wereld. Ja, het leven is mooi.

Schoonouders vervolg (2019 tot en met nu)

2019

April

Mijn liefste wordt 50 jaar en zijn moeder is er gewoon bij! 

We geven een groot feest en ’s avonds doen ze samen een dansje! Als cadeau krijgt hij (we) een lang weekend Parijs met toegangskaarten voor Disneyland.

Vorig jaar hing de vlag er tegen Koningsdag anders bij en leefden we tussen hoop en vrees. Gelukkig kunnen we, na een jaar met ups en downs, nog steeds naar Opa en Oma Utrecht om te logeren in het stadsie. Oma gaat zelfs even mee de Vrijmarkt op!

Mei

Mijn schoonvader heeft een gesprek met de oncoloog voor de uitslagen na zijn chemo behandelingen. De PSA (prostaat-eiwit) waarden zijn goed. De MRI laat zien dat de uitzaaiingen (in wervelkolom, ribben en bekken) nog wel aanwezig zijn, maar niet bedreigend en niet veranderd (niet groter, niet kleiner). De uitzaaiingen in de wervelkolom zijn verhard weefsel, deze wervels zijn dus nog sterk en geen “beschuit” wat zo in kan storten.

Als er (pijn)klachten de kop op steken, de PSA waarden verhogen, of er worden veranderingen gezien op de MRI wordt de behandeling weer opgepakt. Iedere 3 maanden wordt een controle afspraak gemaakt, maar “Nu genieten van nu” is het advies van de arts.

Augustus

Na bijna 9 maanden Lorlatinib, waren de scan uitslagen van mijn schoonmoeder nog steeds goed!

In de hersenen zijn geen uitzaaiingen meer zichtbaar en de brontumor en uitzaaiingen in de longen zijn nog steeds aan het krimpen. Het is geweldig alle extra tijd die zij tot nu toe heeft gekregen, als je bedenkt dat we in december 2018 dachten dat het moment van afscheid naderde.

Er is heel veel wat de artsen niet weten, maar wat zijn we dankbaar voor alle kennis die er dankzij de wetenschappelijke onderzoeken wél is!

September

Mijn schoonouders gaan met de trein naar München om een paar dagen bij haar zusje en zwager te zijn die daar wonen. Normaal gesproken gingen ze in september een weekje met elkaar naar Tirol om te wandelen, maar dat hebben ze vorig jaar voor het laatst gedaan. De reis valt ze zwaar, want op de heenreis moesten ze een keer extra overstappen en de terugreis ging met veel vertraging. Maar ook het samen zijn trekt een wissel op hun energie, want laat naar bed, geen middagdutjes en toch wat kleine dingetjes ondernemen. Vermoedelijk was dit dan ook de laatste keer dat ze naar München zijn afgereisd, ze moesten er een week van bijkomen.

Oktober en november

We vieren de 9^e en 7^e verjaardag van onze kinderen en opa en oma Utrecht zijn er gewoon nog steeds bij. We genieten hier extra van!

December

Deze keer gaan we heel anders richting Kerst! Wat een verschil ten opzichte van vorig jaar....

Dankbaar dat ze die week een ambulance stuurden vanuit het AvL, dat Pfizer de Lorlatinib al voor haar beschikbaar had gesteld, dat ze fantastisch reageerde op de behandeling en er nog steeds is, 1,5jaar na de diagnose longkanker met ROS1-mutatie.

Kerstavond weer gewoon zoals gewoon. Wat een wonder blijft het toch!

Gekocht in Disneyland

We vieren Oud&Nieuw ook weer samen, deze keer vieren we letterlijk het afgelopen jaar. En toch is het ook weer spannend, want wat gaat het komende jaar ons brengen?

De laatste scan liet wat nieuwe veranderingen in de longen zien en er ontstaat wat vocht rondom de longen. De oncoloog wil deze keer daarom geen 3mnd wachten tot een volgende afspraak, maar maakt de interval wat korter. Over 6 weken heeft ze een nieuwe afspraak, om dit even iets nauwer in de gaten te houden.  Ook wordt er weer gesproken over het feit dat ze graag nog een keer een biopsie willen doen.

2020

Januari

Mijn schoonmoeder begint weer wat te hoesten, klaagt wat over kortademigheid bij het traplopen en ze voelt zich wat vermoeider. De huisarts stuurt haar naar het lokale ziekenhuis, waar alles qua longen in orde lijkt (zover dat gaat wanneer je longkanker hebt), wel vinden ze wat verhoogde ontstekingswaarden in het bloed. Daartegen krijgt ze antibiotica. Waar ze allergisch op reageert, haar hele gezicht zwelt op! Ondertussen maken wij ons zorgen, want qua longgerelateerde klachten veranderd er niks. Zou de Lorlatinib niet meer werken? Heeft de ROS1 een sluiproute ontwikkeld?

Gelukkig heeft ze kort daarop de afspraak met de oncoloog. 

Er is een toename van vocht rondom de longen ten opzichte van de vorige keer. Wanneer het vocht wordt “afgetapt” blijkt het 1600ml te zijn!!!! Het vocht zal worden getest en op basis daarvan moet een aangepast strijdplan komen. De Lorlatinib doet zijn magie nog steeds in de hersenen, maar de kanker in de longen wordt weer actiever. Hopelijk zitten er cellen in het longvocht, zodat kan worden gekeken welke sluiproute ROS1 heeft genomen. Er zijn enkele sluiproutes bekend en in sommige gevallen is daar ook specifieke medicatie voor. Ondertussen vraagt de oncoloog mijn schoonmoeder om na te denken over hoe ze staat ten opzichte van chemotherapie. Over 2 weken hoopt ze de uitslag te hebben van het te onderzoeken vocht.

Februari

Het gaat slechter met mijn schoonmoeder. Na het lopen van slechts een paar meter, moet ze steeds even gaan zitten en op adem komen. 

We gaan op vrijdag naar het AvL. Normaal lopen we daar naar binnen, deze keer duwen we haar in een rolstoel vooruit. 

Er wordt weer 1500ml vocht “afgetapt”! De vaste oncoloog heeft geen poli, maar als ze hoort dat wij er zijn, komt ze langs om met ons te praten. Helaas zaten er niet genoeg kankercellen in het longvocht om iets nuttigs te kunnen zeggen over een eventuele sluiproute. Mijn schoonmoeder is op dit moment ook niet goed genoeg in conditie om een biopsie te doen en op die manier uitsluitsel te krijgen over de sluiproute. Het beste is om nu te starten met chemotherapie en daarnaast de Lorlatinib te blijven gebruiken vanwege de goede werking in de hersenen tot nu toe. Daar was mijn schoonmoeder al op voorbereid, dus alles wordt in gang gezet om na het weekend te kunnen starten met de chemotherapie.

Chemo betekend ook dat er het nodige geregeld moet worden. Want mijn schoonvader kan niet voor mijn schoonmoeder zorgen. Ze hebben een ouderwets huwelijk, waarin zij alles in het huishouden regelde en alles voor hem verzorgde. Eerder wilden ze geen hulptroepen (op de poetshulp na die ik er vorig jaar doorheen heb kunnen drukken en waar ze achteraf over zeiden: "Dat hadden we eigenlijk veel eerder moeten doen!"), maar nu hebben ze wat dat betreft niet veel meer te willen. Wij gaan regelen wat nodig is.

Helaas wordt ze maandag, op aandringen van de huisarts die op huisbezoek kwam, opgenomen in het ziekenhuis. De huisarts vind haar niet genoeg verbeterd na het aftappen van het vocht afgelopen vrijdag.  We zijn blij dat ze wordt opgenomen, zodat ze niet alleen thuis is met haar lieve, maar niet capabele man. 

De chemo wordt de volgende dag direct gestart en we hopen dat deze snel aanslaat, want zo hard als ze nu achteruitgaat is behoorlijk schrikken.  

Na het ontvangen van de chemo wordt mijn schoonmoeder ontslagen en mag naar huis, gelukkig wél met extra zuurstof. Inmiddels hebben we al veel kunnen regelen qua hulptroepen, alleen krabbelt mijn schoonvader terug wat hulp in de huishouding betreft. We laten het even zo. Voor nu is er alvast de volgende hulp:

• De huisarts komt 1x per week langs om vinger aan de pols te houden.
• Om de week komt er een oncologie verpleegkundige om te bespreken hoe het gaat, hoe ze zich daar bij voelt en om te kijken of er iets veranderd is in de zorgvraag. Voor nu wil mijn schoonmoeder geen thuiszorg, want ze kan prima zelf haar haren wassen en overige lichaamsverzorging lukt ook wel.
• We doen een paar proefbestellingen bij een maaltijdservice. Dan kunnen ze kijken wie het lekkerste menu heeft en daar mee verder gaan.
• De schoonmakers komen iedere week en doen vanaf nu ook de was en strijk.
• De boodschappen doet mijn schoonvader, dat is zijn dagelijkse wandelingetje

Amper twee dagen later geeft mijn schoonvader aan de huishoudelijke taken en zorg inderdaad niet aan te kunnen. Dus maken we een afspraak voor de intake met een externe mantelzorger. Wij redden dat immers niet, hoe graag we ook zouden willen.

Met mijn schoonmoeder gaat het na de eerste chemokuur beter, het hoesten verdwijnt al snel, de kortademigheid verbeterd ook iets, wel is zij nog erg moe, maar dat is natuurlijk ook niet gek met deze behandeling.

Maart

Het Corona virus of COVID-19 steekt ook zijn kop op in Nederland….

En zette zo, hoppa, direct een streep door alle hulptroepen en vingers aan de pols.

Uit voorzorg worden de 2 afspraken die mijn schoonmoeder in het AvL heeft samengevoegd, zodat ze maar 1x naar het ziekenhuis hoeft af te reizen en daar zo kort mogelijk hoeft te zijn. Alleen mijn schoonvader mag mee. Alle bloedwaarden zijn goed, dus ze mag de 2^e chemokuur ontvangen.

Voordat zij vertrekken uit het ziekenhuis drukt de oncoloog hun op het hart:

NIEMAND in huis te laten en allebei NIET het huis te verlaten. “Als u het virus krijgt, is het afgelopen met u. Niet omdat ik u de opname op de IC of beademing niet gun, maar omdat u dan niet verder behandeld kunt worden tegen de kanker.” ( En inmiddels weten we ook dat als het op triage aan gaat komen, het besluit in haar nadeel zal worden genomen, wat ik begrijp, maar dat maakt het niet minder hartverscheurend!). 

Dus…..

De huisarts en oncologie verpleegkundige bellen nu 1x per week.

De schoonmakers komen niet en de externe mantelzorg komen niet.

Gelukkig komen de maaltijden nog wel, al was daar wel direct een enorme wachttijd, maar na een belletje van mijn man waarin hij de situatie uitlegde, werd dit keurig opgelost.

De volgende dag belde mijn schoonvader, en passant vertelde hij dat hij straks nog even naar de supermarkt zou gaan, dan had hij meteen z’n dagelijkse wandelingetje gehad. Ik ontplofte zowat! “Wat heb je niet begrepen aan de boodschap van de oncoloog?!”.

Och wat is het toch moeilijk om zo beperkt te worden in je dagelijkse leven.

Maar goed, wij hadden inmiddels al geregeld dat de buren boodschappen voor ze doen, die ze voor de deur zetten, want binnenkomen is nu ten strengste verboden. Ook voor ons. 

We bellen en facetimen veel. Gelukkig is mijn schoonmoeder zo’n slimme 77-jarige die dat snapt, facetimen ;-)

En vorig weekend ging mijn man met de kinderen naar Utrecht, om in de tuin te zitten, aan de andere kant van het raam, bij mijn schoonouders. Morgen gaat hij weer.

Toch elkaar even écht kunnen zien!

Lieve mensen….Zorg voor elkaar! Blijf thuis! Misschien niet voor jezelf, maar doe het voor mensen zoals mijn schoonouders! Dan kunnen wij ze hopelijk snel weer in de armen sluiten, want ik moet er niet aan denken dat we dat begin maart voor het allerlaatst hebben gedaan.

De LEUKE dingen van 2018

Naast alle ellende en zorgen, gebeurden er in 2018 ook een hoop leuke dingen.

Zoonlief was een doordeweekse dag vrij van school. Mooi moment om naar het NEMO te gaan. Dat stond al zo lang op het wensen lijstje! Hij is een echte creatieve denker, heeft interesse in bouwen en techniek, wil van alles graag weten hoe dat dan werkt. Dus we hebben genoten van ons moeder-zoon dagje. Ik vind dat belangrijk af en toe even 1 op 1 er op uit! 

Het had gestormd en er was een berk gesneuveld naast/voor de boerderij. 

Wij dachten: Joepie brandhout!
Zij dachten: Joepie speelgoed!

Zoon had zijn zwemABC binnen, dus mocht hij een sport kiezen. Het werd judo. 

We tekenden elkaars lichaam op ware grootte. Dat was goed voor een hele middag tekenplezier.

Op het land van onze boerenbuur werd een zwanenmoord gepleegd. Wij namen handen vol bewijsmateriaal mee en knutselden weer wat leuks. 

Eind maart begon de rollercoaster. We waren veel in het mooie Utrecht.

Plattelands kinderen in de stad, observaties

We konden wel wat opvrolijkends gebruiken en het dagelijks leven met kinderen van het platteland in de stad zorgde gelukkig voor de nodige hilarische momenten en observaties. 

Een paar voorbeelden:

De afgelopen dagen reisden we van hot naar her, ook in en rondom de stad. Na ons een paar keer te hebben aangehoord, vroeg onze zoon opeens: “Mama, wat is file? Dat zeggen jullie steeds.” #plattelandskind #randstadproblemen

We gaan boodschappen doen. Dochterlief loopt richting auto. Ik vertel dat we gaan lopen. Er verschijnt een vraagteken boven haar hoofd. 200m verder, we zijn bij de supermarkt. “Maar mama, de supermarkt is net zo ver als onze brievenbus!”

#plattelandskind #luxevandestad

We lopen in de supermarkt. Dochter trekt aan mijn jas. “Mama! Ik zag net een meneer in zijn nette pak boodschappen doen!!”.

Teruglopend passeren er diverse bussen over de busbaan van de Biltstraat. “Mama, waarom staan al die mensen in de bus? Willen ze niet zitten?!” #spitsuurindestadsbus

"Zou jij in de stad willen wonen?"

Ook is het leuk om de verschillen tussen onze kinderen te zien. Hoe ze de stad ervaren, wat ze er van vinden. Zoon : “Ik vind het wel een beetje zielig voor de mensen die in de stad moeten wonen. Er is geen gras, maar alleen maar stenen. Je kan niet op je blote voeten naar buiten. Er zijn superveel stoplichten. Het is zo druk dat er vast heel veel ongelukken gebeuren met lopende mensen en fietsen en scooters en auto’s en bussen.” Dochter: “Ik vind het niet zielig hoor! In de stad is het gezellig met heel veel mensen, overal kan je lekker eten en shoppen, shoppen, shoppen. Ik vind de stad een meisjeshemel!” #prioriteiten

Dat buitenspelen in de stad is ook echt wel aanpassen voor onze kinderen. 

Maar we ontdekten een speeltuin en op de terugweg zagen we allemaal pijlen op de stoeptegels, dus dat werd een spontane speurtocht. Best grappig als je bedenkt dat ik dat ook deed in de woonwijk waar ik opgroeide. Voor onze kinderen is daar thuis weinig aan als je midden in het niks woont. 

Eenmaal thuis maken ze samen een hinkelpad.

Als afleiding deden we tijdens onze dagen in Utrecht ook leuke dingen met de kinderen. We bezochten Paleis Soestdijk en aten pannenkoeken in het restaurant in de Lage Vuursche waar ik als studente werkte.

En we gingen naar de kermis die in een van de stadsparken was neergestreken. KOTSMISSELIJK uit de spin natuurlijk!

Eén ding kunnen ze in het noorden écht niet. En dat is Koningsdag vieren. Dus als we dan toch in Utrecht zijn gaan we ondanks wallen, tranen en vermoeidheid tot en met, tijdens Koningsnach de vrijmarkt op. 

En zingen dat dat jochie kon!

Fietsen voor het goede doel wat op dat moment ons leven beheersde...
 Ik heb gedoneerd zonder te fietsen.
Geweldig, van die creatieve studenten acties!

Zoon kijkt zijn ogen uit. Koopt van alles voor een prikkie en houdt nog geld over. Tja, de Dagobert genen heeft hij ook van zijn opa. Ik moet dan altijd meteen denken aan onze Utregse klusjesman: “Hé jochie, hoest met Dogebert?!” 

’s Nachts staat onze zoon opeens naast ons bed. “Waarom lopen er allemaal vrolijke mensen midden in de nacht op straat, ik werd er wakker van, zoveel lawaai maken ze!”. Die vrolijke mensen zijn dronken studenten die onderweg zijn naar één van de vele studentenhuizen hier in de straat.

Dan is alweer 1 jaar bij ons, wat een prachtige hond! 

In juni mocht hij met mijn man mee naar de zaak, want het was “take your dog to work day” 

2017

2018

Oh, die lieve vrienden van ons. Zelf een druk leven, maar op momenten dat we ze nodig hadden waren ze daar. Dat is niet in woorden uit te drukken, hoe waardevol dat is en hoe dankbaar we ze zijn. Het was dan ook echt fijn om even met hun weg te zijn, een weekendje Zeeland, even ons ei kwijt en uitwaaien (en slapen). 

Een huisje op het strand. TOP!

We hadden het helemaal gehad met al die keren dat we in de herfst/winter door de bagger liepen te worstelen met mest ruimen en voor de paarden is het ook niet fijn. Dus na wat offertes te hebben aangevraagd, hebben we het zand van de paddock om laten zetten en drainage aan laten leggen, met afwatering naar de sloot. De schuilstal hebben we afgebroken en met het oude frame als basis een nieuwe schuilstal neergezet toen de grondwerkzaamheden klaar waren.

Zoonlief ziet overal wat moois in
en anders maakt hij er wel wat moois van.
(Klonten zand)

Opnieuw opbouwen van de schuilstal

Tada!!

De vraag “Mama, lusten paarden ook ijsjes?” hebben we beantwoord gekregen ;-) 

We bezochten speelboerderij de Drentse Koe in Ruinerwold, de Sprookjeshof in Zuidlaren en landgoed Fraeylemaborg in Slochteren. 

We maakten onze eigen puzzels met behulp van uitgeprinte foto’s en zelf geverfde ijsstokjes. 

Onze zomervakantie brachten we door op een topplek in Portugal, geboekt via ons favoriete reisburo Elisa was here.  

Man en zoon werken aan de boomhut. Het is al heel wat! 

Het stond al heel lang op mijn wensenlijstje en nu heb ik het gedaan: de Mud Masters in Biddinghuizen (Vroeger droomde ik er stiekem van om in militaire dienst te gaan, alleen om op zo’n stormbaan te mogen trainen). Ik vond het geweldig!!!! 

De oogsttijd betekende dit jaar: dag maïs, hallo uitzicht! 

We kochten een trekkertje. Ik was heel lang tegen, maar ik moet toegeven… het is toch best handig. Inmiddels durf ik wel toe te geven dat ik niet meer zonder wil en me niet voor kon stellen hoe we al die mest eerst met een kruiwagentje opruimden.

Vanaf oktober zijn we weer veel in Utrecht. Op een mooie nazomer avond zit ik buiten bij het huis van mijn schoonouders. Thuis geniet ik van de rust en stilte buiten. Nu zit ik op het balkon te genieten van het geroezemoes en de muziek in de tuin van één van de studentenhuizen verderop. Dat heeft toch ook wel weer wat...én geef ze eens ongelijk!

Ondanks al het moeilijks, geniet ik er ook van om in de stad te zijn. Bij het maken van een herfstwandeling door het Wilhelminapark en de wijk waar wij eerst woonden, maakt mijn hart een sprongetje.

De mannen maken er weer eens een leuk dagje van. Opa, man en zoon gaan naar het Militair Museum op het terrein van de oude vliegbasis in Soesterberg. 

De herfstvakantie… wat was je fijn! Onverwacht logeerpartijtjes, een bezoek aan Dinoland Zwolle, terwijl wij in Utrecht wat te doen hadden gingen de kinderen naar de bios met vrienden van ons en hun dochter, we gingen als gezin naar het Dolfinarium en als afsluiter van de vakantie naar de film Superjuffie! Even tijd om te genieten van elkaar en de lieve mensen om ons heen. 

We vieren de 6e en 8e verjaardag van onze kinderen (met 2 dagen er tussen). 

Met Sinterklaas pakken we uit. We zijn trots op onze kinderen, hoe ze de ontzettend onrustige afgelopen maanden hebben doorstaan. Wij waren niet altijd op ons best als ouders. We verwennen ze niet vaak met cadeau’s (wel met het maken van herinneringen) en hebben ons een beetje laten gaan deze keer. 

Vol verwachting klopt haar hart!
Wanneer komt 'ie nou?

We vieren Kerstavond gewoon zoals het “hoort”, bij mijn schoonouders in de woonkeuken. We zijn dankbaar en hopen dat dit niet de laatste Kerstavond samen is.

De kinderen hebben allebei hun jaarlijkse baasdag. De baas mag over alles beslissen, voor iedereen.

Papa en mama zeggen overal “ja” op, behalve als het onveilig is of veel geld kost en het is de bedoeling om dingen samen te doen. Heerlijk zo’n dag waar je over niks hoeft na te denken en je de verantwoorde opvoeding even laat voor wat het is!

Met twee nietsvermoedende kinderen waren we onderweg naar Amsterdam. Onze “kicken!” en “holy moly!” hints werden niet opgepikt. Ze wisten niet wat ze meemaakten toen we de AFAS binnen liepen voor Freek Vonk’s eerste live show. “Dé Live show! Van dé échte Freek Vonk!” We hebben er alle vier ontzettend van genoten!

Met de complete familie zeggen we 2018 gedag. We schieten het letterlijk af! En we genieten van elkaar, zolang het nog kan.....

Tenslotte nog een leuke cliffhanger:

Eind november 2018 kregen we groen licht voor….Zinin 2.0 

Daarover de volgende keer meer!