dinsdag 8 december 2015

Een rib

Toen Noortje net 2 maanden bij ons was en 's nachts in de schuur bij de paarden sliep, weet ik nog dat ik dacht: En dat je dan zo'n kat krijgt die boven op de paarden klimt.
Op een avond in december (vorig jaar) liep ik naar de paarden voor de laatste voerbeurt, ik keek door het raam en dacht: Verrek, Noortje is dus zo'n kat!


Supergrappig en ook schattig ziet dat eruit, een poes op de rug van een paard.
Maar dan moet poes wel haar nageltjes inhouden tijdens het liggen en tijdens het op en afstappen. En er natuurlijk voor zorgen dat dat paard niet van je schrikt, want dan bestaat het risico dat er wat reflexmatige bewegingen plaats vinden.

Waarschijnlijk heb je na titel en inleiding al een vermoeden....

Manlief ging vanmorgen de deur uit om zoonlief naar school te brengen, ik liep mee naar buiten om de paarden te voeren.
"Ik heb Noortje nog helemaal niet gezien" zei hij.
"Die zit vast nog in de schuur bij de paarden" zei ik.

En ja hoor, ze zat inderdaad in de schuur, weggekropen in de kattenbak.
Vreemd. Altijd spinnende Noortje gromde en beet me toen ik haar eruit tilde.
Hier klopte iets niet! Geen wonden te zien, alle pootjes werden belast, maar lopen deed ze liever niet en bovenbuik was een no-go.

Tijdens het voeren van de paarden overlegde ik met mijzelf over wel-niet-wel-niet de dierenarts bellen, het leek mij een zere ribbenkast, maar voor hetzelfde geld had ze inwendige bloedingen en ik vond haar slijmvliezen erg wit.
Meestal kijk ik iets even aan voor ik naar de dokter ren, vaak gaat het vanzelf wel over, maar als er bloedingen waren, dan loopt afwachten natuurlijk niet zo goed af.....En we hebben het hier over Noortje, die is van zoonlief.
Ik wilde gewoon niet het risico lopen op een verkeerde inschatting, dus na even te checken hoe mijn man er over dacht, belde ik toch maar de dierenarts.

De dependance in ons dorp, daar was pas vanaf 13u een dierenarts, maar bij het hoofdgebouw, 35km verderop, daar kon ik over 45min terecht. Met mijn optimistische tijdsbeleving zei ik:"Heel fijn, tot zo!".
Ondertussen liepen dochter en ik nog in ons ochtend kloffie, had ik nog niet ontbeten, moesten de paarden nog buiten gezet worden en waar stond ook alweer die kattenvervoersmand?
Een kwartier later stonden de paarden buiten, zaten wij keurig aangekleed in de auto, met Noortje in haar mand en een ontbijtje in de hand.

Precies op de afgesproken tijd liepen we de praktijk binnen en we konden direct doorlopen naar één van de spreekkamers.
Conclusie: katten hebben nou eenmaal hele bleke slijmvliezen ;-)
Gebroken of gekneusde ribben na vermoedelijk een trap van een paard. Of ze gebroken of gekneusd zijn, maakt voor de behandeling niet veel uit, dus vond ik het op dit moment niet nodig om X-foto's te maken (en te betalen).
Een stoot pijnstillers erin en de kindjes instrueren om Noortje de komende 2 weken met rust te laten.

Gelukkig kunnen katten niet lachen, want dat doet het meeste pijn: