Op een regenachtige dag afgelopen week (pick one) zijn we dan eindelijk gaan zitten voor de uilebal.
Zoonlief vond het reuze interessant
Heel voorzichtig pulkten we de botjes uit het restantje vacht. Dat is nog best lastig kan ik je vertellen. Gevolg: een (gelukkig niet meer pijnlijke) bekkenfractuur.
"Shit! Ehmm...Oh wat jammer, kijk nou, ik heb het stukgemaakt..."
"Wat is er stuk mama?"
"Dit, daar zitten je billen aan vast"
"Hihi, dat is gek!"
"En zie je dat? Weet je nog dat oma een zeer been had en dat de dokter dat beter gemaakt heeft? Oma heeft een nieuwe heup, dat is dit kleine balletje aan het botje, dat botje is een bovenbeen."
"Oh"
"Wat zijn dat allemaal mama?"
"Dat zijn ribben"
"Ribbels?"
"Nee, ribben"
"Waar zitten die dan?"
"Die zitten hier" en ik help hem om met zijn vingers zijn eigen ribben te voelen.
"Oh, waarom is dat?"
"Om je te beschermen, zodat wanneer je valt of ergens tegen aan botst, er in je buik niks stuk gaat en je geen buikpijn krijgt, omdat je ribben er voor zitten."
"Maar bij mijn buik zitten helemaal geen ribben!"
"Nee, maar bij je "bovenbuik", je borst en aan de kant van je rug wel"
"Maar mama, ik ben een jongen en jongens hebben geen borsten!"
(Ik verwachtte wederom de vraag waar nou eigenlijk mijn piemel was gebleven, maar die vraag bleef deze keer uit...)
Zo bekeken we ook de wervelkolom, met al die iniemienie ruggenwerveltjes.
En de schouderbladen en boven- en onderarmen
Net toen we de hoop op muizentandjes hadden opgegeven, kwam daar een zeer zwaar verbrijzelde schedel tevoorschijn, met hoera!, de boven- en onderkaakjes nog intact, inclusief tanden en piepkleine kiesjes.
Maar de aandacht was vervlogen, want ja, zo gaat dat wanneer je 4 bent.
Het mannetje was al aan het denken aan het volgende project.
"Mama, zullen we dan morgen de dinosaurus-botten in de tuin opgraven, dan kunnen we die naar het museum brengen!"
zaterdag 28 maart 2015
donderdag 19 maart 2015
De alternatieve route....
Wat een heerlijke dag vandaag!
Er zijn weer wat zaken wél picture perfect gemaakt, wat niet wil zeggen dat de foto's perfect zijn....
Die grote machines zijn natuurlijk reuze interessant wanneer je een klein meisje bent, dus die werden uitgebreid bewonderd.
Omdat we toch helemaal naar het begin van ons erf liepen, nam ik de reuze stoepkrijten mee, om te krijten op het betonpad. Maar meisjelief ging liever stoepkrijten op de akker, stoepkrijten voor gevorderden zeg maar ;-)
En toen kwam hetzelfde dilemma als toen ze bezig waren met het straatwerk: we konden het erf niet af om zoonlief van school te halen, want onze oprit was geblokkeerd door grote machines.
Gelukkig kan mijn auto wel wat aan qua off-road. De terugweg heb ik een stukje gefilmd. Het filmpje met de alternatieve route krijg ik niet via YouTube geupload (iets met verschillende accounts), dus dat plaats ik zo nog even apart.
Eenmaal weer thuis, ging het meisje naar bed. Het mannetje wilde natuurlijk ook graag even kijken bij het machinepark op ons pad en misschien kon hij de werklui wel helpen met zijn kiepwagen. Hier signaleerde hij direct gevaar voor naderende auto's, wat keurig werd opgelost door de weg af te zetten met pylonen, die hij, voorbereid als hij was, al in zijn kiepwagen had gedaan.
Terwijl ik even ging zitten om in de zon van een kopje thee te genieten, vond het jongetje een uilenbal. Hij had hier een tijd terug op school een filmpje over gezien en was dan ook heel benieuwd naar de botjes die erin zouden moeten zitten. En warempel, hij vond meteen 2 muizen bovenbeenbotjes, met ienemienie heupkopjes. Prachtig om te zien! Morgen gaan we hem helemaal uitpluizen, kijken of we de muis zijn tandjes, ellebogen of schouderbladen ook ergens kunnen vinden.
Toen hij zijn "schat" aan de werklui liet zien, waren zij niet zo enthousiast "Jakkes, dat was bij ons thuis echt direct in de vuilnisbak gegooid!". Ach ja, iedereen is anders. Ik ben niet zo snel ergens vies van en vond dit juist leerzaam.
Vervolgens hielp hij mij in de moestuin. Want ik heb toch wel wat gezaaid, ondanks dat ik er dit jaar niet zoveel aan wil doen als vorig jaar.
Met de kleine gieter werd alles water gegeven, terwijl ik het onkruid weghaalde en wat veegde.
Het ziet er iniedergeval weer netjes uit en inmiddels weten jullie...ik hou van netjes :-))
Er zijn weer wat zaken wél picture perfect gemaakt, wat niet wil zeggen dat de foto's perfect zijn....
De schuilstal staat niet meer onder water |
De berg zand is verdwenen |
Ons pad is weer vrij van kuilen en voorzien van een nieuwe toplaag |
Die grote machines zijn natuurlijk reuze interessant wanneer je een klein meisje bent, dus die werden uitgebreid bewonderd.
Omdat we toch helemaal naar het begin van ons erf liepen, nam ik de reuze stoepkrijten mee, om te krijten op het betonpad. Maar meisjelief ging liever stoepkrijten op de akker, stoepkrijten voor gevorderden zeg maar ;-)
Zoek het kleine meisje |
En toen kwam hetzelfde dilemma als toen ze bezig waren met het straatwerk: we konden het erf niet af om zoonlief van school te halen, want onze oprit was geblokkeerd door grote machines.
Wegblokkade |
Eenmaal weer thuis, ging het meisje naar bed. Het mannetje wilde natuurlijk ook graag even kijken bij het machinepark op ons pad en misschien kon hij de werklui wel helpen met zijn kiepwagen. Hier signaleerde hij direct gevaar voor naderende auto's, wat keurig werd opgelost door de weg af te zetten met pylonen, die hij, voorbereid als hij was, al in zijn kiepwagen had gedaan.
Terwijl ik even ging zitten om in de zon van een kopje thee te genieten, vond het jongetje een uilenbal. Hij had hier een tijd terug op school een filmpje over gezien en was dan ook heel benieuwd naar de botjes die erin zouden moeten zitten. En warempel, hij vond meteen 2 muizen bovenbeenbotjes, met ienemienie heupkopjes. Prachtig om te zien! Morgen gaan we hem helemaal uitpluizen, kijken of we de muis zijn tandjes, ellebogen of schouderbladen ook ergens kunnen vinden.
Toen hij zijn "schat" aan de werklui liet zien, waren zij niet zo enthousiast "Jakkes, dat was bij ons thuis echt direct in de vuilnisbak gegooid!". Ach ja, iedereen is anders. Ik ben niet zo snel ergens vies van en vond dit juist leerzaam.
Vervolgens hielp hij mij in de moestuin. Want ik heb toch wel wat gezaaid, ondanks dat ik er dit jaar niet zoveel aan wil doen als vorig jaar.
Met de kleine gieter werd alles water gegeven, terwijl ik het onkruid weghaalde en wat veegde.
Het ziet er iniedergeval weer netjes uit en inmiddels weten jullie...ik hou van netjes :-))
maandag 16 maart 2015
Shit...wat een drukte!
Het is ons inmiddels duidelijk dat de winter (bijna) voorbij is.
Zo rustig en verlaten als ons stekkie in de winter is, is het de laatste 2 weken niet meer. De trekkers en vrachtwagens vol mest rijden af en aan. De boeren zijn druk in de weer! Met het bewerken van hun akkers en grasland; frezen, ploegen, mest uitrijden, mest injecteren of met de weidesleep eroverheen.
En aangezienwij ik een amateur boerin ben, doen wij hier ook aan mee.
De steeds maar "aangroeiende" mesthoop, waar we in oktober nog zo leuk pompoenen van hebben geoogst, die is niet meer.
Vanaf 1 februari 2015 mocht er mest worden uitgereden, maar toen was het weer nog even niet zo geschikt, vanwege die bakken nattigheid die uit de lucht kwam vallen weet je nog?! Inmiddels is het weer flink opgeknapt en zijn de akkers en weilanden niet meer zo nat. Dus de loonwerker werd gebeld en die kwam met 2 machines. Een tractor met grote bak en een grijper.
De mesthoop verdween in de grote bak achter de tractor en werd uitgereden over ons weiland.
Met hun grote machines is onze hoop mest maar een kleintje en ons weiland een postzegel, het was dan ook, heel toepasselijk, binnen een poep en een scheet gebeurd :-)
Een paar dagen later reed ik langs de boerderij van de buurman, (die van de blije kippen waar Clarien het over had), en zag dat hij z'n weidesleep achter de trekker had. Dus buurman gebeld en ja hoor, die had wel even tijd aan het eind van de middag, om ons weiland te slepen.
Mocht je je afvragen wat het nut is van een weidesleep.
De paarden hebben bijna de hele herfst en winter op het grasland gelopen waar we straks weer ons kuilhooi van hopen te oogsten. Dus er liggen mesthopen. En er zijn bepaalde plekken in het land waar ze meer mest deponeren, fijne aardstralen ofzo...hihi. Maar goed, door de wei te slepen worden deze hopen uit elkaar gesleept en wat meer verspreid. Daarnaast trekt de weidesleep ook het oude dode gras los en zorgt het voor beluchting.
Weer een paar dagen later kwam de loonwerker een lege mestcontainer brengen, zo'n 15minuten daarna reed er een grote vrachtwagen het betonpad op, vulde de container met drijfmest en vertrok net zo snel als hij gekomen was....ja, die jongens op de vrachtwagen hebben een strakke planning met al die ongeduldige boeren!
De volgende dag kwam de loonwerker weer terug, vulde zijn injector met mest en reed over onze weilanden.
En nu wachten we eigenlijk een heel klein beetje op wat regen. Ja, ik weet het, dat wilde je niet horen...Daarom liefst 's nachts, want overdag wil ik natuurlijk ook gewoon lekker buiten genieten van het heerlijke lenteweer! En ook niet teveel regen, want...hoera!...de nattigheid is grotendeels verdwenen uit de paddock, en dus.....wordt woensdag ons pad voorzien van een nieuwe laag split *springt een gat in de lucht*. Nu zouden ze eigenlijk afgelopen vrijdag óf vandaag komen, maar dat lukte toch niet helemaal met de planning, dus of het ook woensdag kon. Ook prima, als ze dan ook maar echt echt echt komen! Als het even lukt komen ze meteen ook met een klein kraantje om de berg zand de schuilstal in te rijden *springt nóg een gat in de lucht*.
En zo kwam het langzaamaan toch allemaal goed, met mijn picture perfect!
Zo rustig en verlaten als ons stekkie in de winter is, is het de laatste 2 weken niet meer. De trekkers en vrachtwagens vol mest rijden af en aan. De boeren zijn druk in de weer! Met het bewerken van hun akkers en grasland; frezen, ploegen, mest uitrijden, mest injecteren of met de weidesleep eroverheen.
En aangezien
De steeds maar "aangroeiende" mesthoop, waar we in oktober nog zo leuk pompoenen van hebben geoogst, die is niet meer.
Vanaf 1 februari 2015 mocht er mest worden uitgereden, maar toen was het weer nog even niet zo geschikt, vanwege die bakken nattigheid die uit de lucht kwam vallen weet je nog?! Inmiddels is het weer flink opgeknapt en zijn de akkers en weilanden niet meer zo nat. Dus de loonwerker werd gebeld en die kwam met 2 machines. Een tractor met grote bak en een grijper.
De mesthoop verdween in de grote bak achter de tractor en werd uitgereden over ons weiland.
Met hun grote machines is onze hoop mest maar een kleintje en ons weiland een postzegel, het was dan ook, heel toepasselijk, binnen een poep en een scheet gebeurd :-)
Een paar dagen later reed ik langs de boerderij van de buurman, (die van de blije kippen waar Clarien het over had), en zag dat hij z'n weidesleep achter de trekker had. Dus buurman gebeld en ja hoor, die had wel even tijd aan het eind van de middag, om ons weiland te slepen.
Mocht je je afvragen wat het nut is van een weidesleep.
De paarden hebben bijna de hele herfst en winter op het grasland gelopen waar we straks weer ons kuilhooi van hopen te oogsten. Dus er liggen mesthopen. En er zijn bepaalde plekken in het land waar ze meer mest deponeren, fijne aardstralen ofzo...hihi. Maar goed, door de wei te slepen worden deze hopen uit elkaar gesleept en wat meer verspreid. Daarnaast trekt de weidesleep ook het oude dode gras los en zorgt het voor beluchting.
Weer een paar dagen later kwam de loonwerker een lege mestcontainer brengen, zo'n 15minuten daarna reed er een grote vrachtwagen het betonpad op, vulde de container met drijfmest en vertrok net zo snel als hij gekomen was....ja, die jongens op de vrachtwagen hebben een strakke planning met al die ongeduldige boeren!
De volgende dag kwam de loonwerker weer terug, vulde zijn injector met mest en reed over onze weilanden.
En nu wachten we eigenlijk een heel klein beetje op wat regen. Ja, ik weet het, dat wilde je niet horen...Daarom liefst 's nachts, want overdag wil ik natuurlijk ook gewoon lekker buiten genieten van het heerlijke lenteweer! En ook niet teveel regen, want...hoera!...de nattigheid is grotendeels verdwenen uit de paddock, en dus.....wordt woensdag ons pad voorzien van een nieuwe laag split *springt een gat in de lucht*. Nu zouden ze eigenlijk afgelopen vrijdag óf vandaag komen, maar dat lukte toch niet helemaal met de planning, dus of het ook woensdag kon. Ook prima, als ze dan ook maar echt echt echt komen! Als het even lukt komen ze meteen ook met een klein kraantje om de berg zand de schuilstal in te rijden *springt nóg een gat in de lucht*.
En zo kwam het langzaamaan toch allemaal goed, met mijn picture perfect!
Labels:
amateur boerin,
boerderij,
gras,
mest,
mesthoop,
paarden,
paardenmest,
paardenwei,
wei
woensdag 4 maart 2015
Picture perfect...of toch niet?
Vanmorgen kwam Clarien van Moeskers Moestuin het erf op waaien. Een beetje spannend vond ik het, want ik "kende" haar alleen uit Blogland. Gelukkig was het een bijzonder leuke ontmoeting, met een sprankelende vrouw, die werkelijk overloopt wat kennis en enthousiasme over tuinieren betreft.
Haar verslag van onze ontmoeting vindt je hier.
Er waren twee dingen die ze zei, die mooi aansluiten bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had. Ze merkte op, dat het allemaal wel erg opgeruimd is, bij ons op het erf. Vaak zie je op een boerenerf nog wel wat rond slingeren aan werktuigen of iets dergelijks. Ze vond het er op de foto's hier al mooi uit zien, maar in het echt nog mooier (bloos).
En toen we het over bloggen hadden, vertelde ze dat het ook goed is om af en toe te laten zien wat er mis gaat of niet lukt. Een heel goed punt, maar ook een beetje lastig voor mijn soms perfectionistische persoontje.
Dat gezegd hebbende, kom ik bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had.
Wanneer ik foto's maak of uitzoek om bij een blogje te plaatsen, dan wil ik een zo'n mooi mogelijk plaatje. Geen storende achtergrond bijvoorbeeld en ook geen zichtbare rommel in beeld. Dat kost soms best even moeite bij het maken van een foto en anders bestaat er gelukkig altijd nog zoiets als "bijsnijden".
Waarom wil ik persé dat mooie plaatje? Dat doe ik niet om het mooier te maken dan het is, maar...tja, waarom wel eigenlijk... Omdat ik gewoon geen storende, rommelige dingen wil zien denk ik.
Het is niet dat ik heel erg van opruimen houd, maar als het een rommeltje om me heen is, wordt ik daar onrustig van, dan zie ik overal "werk". Daarnaast zorgt rommel er ook voor dat je vaker mis grijpt of iets niet meer kan vinden. Daar hou ik niet van, want dan moet ik zoeken en zoeken kost tijd. Daarom hebben veel dingen een vaste plek en ben ik gelukkig niet vaak iets kwijt, tenzij manlief het heeft gebruikt, ha! Of de kinderen er onverhoopt mee aan de haal zijn gegaan, niet zo ha!
Maar toch gebeurd het ook hier wel eens dat het een rommeltje is, in mijn ogen dan. En de ene keer zakt de moed me dan bij voorbaat al in de schoenen en doe ik uit pure kont-tegen-de-kribbigheid niets, of weet ik niet waar te beginnen. De andere keer ga ik als een speer en ben ik zó blij als ik de klus geklaard heb. Maar er is altijd nóg meer te doen...
Nu is het op een boerderij eigenlijk altijd "work in progress" en als je eenmaal achterloopt, dan lijkt t wel of je het never nooit niet meer gaat inhalen. En kleine kinderen helpen tijd-technisch en handigheids-factor-technisch gezien ook niet altijd mee.
Maar goed, als je kijkt naar bijvoorbeeld de foto's van de extreme make-over, dan laat ik je dus eigenlijk alleen de mooie werkelijkheid zien.
Daarom nu eens de focus op de andere werkelijkheid, want ik kan wel zeggen, na de bouw van de schuur, afgelopen herfst/winter en de regen van de laatste tijd, ziet het er op ons erf toch echt niet zo picture perfect uit.
Neem ons pad, dat was vóór de bouw al toe aan wat gaten vullen en een nieuwe laag, maar de betonwagens, vrachtwagens met stenen, mortel, spanten, kraanmachines etc etc hebben het er ook niet beter op gemaakt. Kijk maar:
Zodra het langere tijd droog is, staat het pad aanpakken dan ook hoog op de to-do-list. Al was het maar zodat manlief zijn nieuwe auto mooi schoon bleef ;-)
Voor de fundering van de schuur kon worden gestort, moest er eerst flink gegraven worden. Waar laat je dat zand? Afvoeren kost tijd en geld, dus kwam het overgrote deel in de paddock en het zandgedeelte rondom de wei. Maar de graafmachines hebben het een beetje vast gereden, waardoor de afwatering niet meer zo goed gaat, er een berg is blijven liggen, én het dusdanig is opgehoogd met al dat zand, dat de schuilstal nu het laagste punt is en dus non-stop blank staat. Niet zo handig...
Zodra het land voldoende is opgedroogd, (want anders komen de werklui vast te zitten met hun machines) komt er iemand de grond in de schuilstal ophogen, hoger dan de rest, zodat de paarden in de schuilstal droge voeten hebben en houden. Daarna zullen, zo goed als gaat, de diepste punten worden opgehoogd. En als het land echt droog-droog is, zullen we één van de boerenburen vragen om de grond diep (op 50-80cm) los te trekken, zodat het water beter weg kan zakken.
Maar goed, dat kan dus allemaal nog wel even duren. Het stoort mij echt enorm, maar er is nu, op dit moment, eenmaal niks aan te doen
Ook moet er op het erf nog het nodige gras opnieuw worden ingezaaid, want compleet stuk gereden, of opgehoogd om het verloop vanaf het straatwerk een beetje gelijk te trekken. Maar voor het gras ingezaaid kan worden, moet eerst de oude schuur er nog af. Want anders gaat dat gloednieuwe gazonnetje er natuurlijk net zo hard weer aan, bij de sloop van het oudje. De oude schuur is grotendeels leeg, eigenlijk de enige grote klus is nog het hout zagen, wat er te drogen ligt (en het oud ijzer weg te brengen).
En vooruit, dan eindelijk ook wat beelden van de oude schuur, als we het dan toch over rommel hebben....
Haar verslag van onze ontmoeting vindt je hier.
Er waren twee dingen die ze zei, die mooi aansluiten bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had. Ze merkte op, dat het allemaal wel erg opgeruimd is, bij ons op het erf. Vaak zie je op een boerenerf nog wel wat rond slingeren aan werktuigen of iets dergelijks. Ze vond het er op de foto's hier al mooi uit zien, maar in het echt nog mooier (bloos).
En toen we het over bloggen hadden, vertelde ze dat het ook goed is om af en toe te laten zien wat er mis gaat of niet lukt. Een heel goed punt, maar ook een beetje lastig voor mijn soms perfectionistische persoontje.
Dat gezegd hebbende, kom ik bij het bericht dat ik al een tijdje in gedachten had.
Wanneer ik foto's maak of uitzoek om bij een blogje te plaatsen, dan wil ik een zo'n mooi mogelijk plaatje. Geen storende achtergrond bijvoorbeeld en ook geen zichtbare rommel in beeld. Dat kost soms best even moeite bij het maken van een foto en anders bestaat er gelukkig altijd nog zoiets als "bijsnijden".
Waarom wil ik persé dat mooie plaatje? Dat doe ik niet om het mooier te maken dan het is, maar...tja, waarom wel eigenlijk... Omdat ik gewoon geen storende, rommelige dingen wil zien denk ik.
Het is niet dat ik heel erg van opruimen houd, maar als het een rommeltje om me heen is, wordt ik daar onrustig van, dan zie ik overal "werk". Daarnaast zorgt rommel er ook voor dat je vaker mis grijpt of iets niet meer kan vinden. Daar hou ik niet van, want dan moet ik zoeken en zoeken kost tijd. Daarom hebben veel dingen een vaste plek en ben ik gelukkig niet vaak iets kwijt, tenzij manlief het heeft gebruikt, ha! Of de kinderen er onverhoopt mee aan de haal zijn gegaan, niet zo ha!
Maar toch gebeurd het ook hier wel eens dat het een rommeltje is, in mijn ogen dan. En de ene keer zakt de moed me dan bij voorbaat al in de schoenen en doe ik uit pure kont-tegen-de-kribbigheid niets, of weet ik niet waar te beginnen. De andere keer ga ik als een speer en ben ik zó blij als ik de klus geklaard heb. Maar er is altijd nóg meer te doen...
Nu is het op een boerderij eigenlijk altijd "work in progress" en als je eenmaal achterloopt, dan lijkt t wel of je het never nooit niet meer gaat inhalen. En kleine kinderen helpen tijd-technisch en handigheids-factor-technisch gezien ook niet altijd mee.
Maar goed, als je kijkt naar bijvoorbeeld de foto's van de extreme make-over, dan laat ik je dus eigenlijk alleen de mooie werkelijkheid zien.
Daarom nu eens de focus op de andere werkelijkheid, want ik kan wel zeggen, na de bouw van de schuur, afgelopen herfst/winter en de regen van de laatste tijd, ziet het er op ons erf toch echt niet zo picture perfect uit.
Neem ons pad, dat was vóór de bouw al toe aan wat gaten vullen en een nieuwe laag, maar de betonwagens, vrachtwagens met stenen, mortel, spanten, kraanmachines etc etc hebben het er ook niet beter op gemaakt. Kijk maar:
Gaten in en plassen op ons pad. |
Voor de fundering van de schuur kon worden gestort, moest er eerst flink gegraven worden. Waar laat je dat zand? Afvoeren kost tijd en geld, dus kwam het overgrote deel in de paddock en het zandgedeelte rondom de wei. Maar de graafmachines hebben het een beetje vast gereden, waardoor de afwatering niet meer zo goed gaat, er een berg is blijven liggen, én het dusdanig is opgehoogd met al dat zand, dat de schuilstal nu het laagste punt is en dus non-stop blank staat. Niet zo handig...
De berg zand en de modder in het land. En op de foto lijkt het hek ook nog eens scheef... hoezo, picture perfect? |
Schuilstal, droog staan, maar mét natte voeten... |
Maar goed, dat kan dus allemaal nog wel even duren. Het stoort mij echt enorm, maar er is nu, op dit moment, eenmaal niks aan te doen
Ook moet er op het erf nog het nodige gras opnieuw worden ingezaaid, want compleet stuk gereden, of opgehoogd om het verloop vanaf het straatwerk een beetje gelijk te trekken. Maar voor het gras ingezaaid kan worden, moet eerst de oude schuur er nog af. Want anders gaat dat gloednieuwe gazonnetje er natuurlijk net zo hard weer aan, bij de sloop van het oudje. De oude schuur is grotendeels leeg, eigenlijk de enige grote klus is nog het hout zagen, wat er te drogen ligt (en het oud ijzer weg te brengen).
Droog hout |
Nat hout en restanten paardenbox voor het oud-ijzer. |
En vooruit, dan eindelijk ook wat beelden van de oude schuur, als we het dan toch over rommel hebben....
Foto genomen tijdens de bouw van de nieuwe schuur, vanaf een hele hoge berg zand |
Check het dak.....Nog even volhouden ouwe!! (foto gemaakt bij windkracht 6) |
Echt, het moment dat de laatste verrotte plank van die schuur ons erf af is, doe ik een vreugde dansje!
Dan is er nog één hoek op het erf, daar is het ook een rommeltje. Daar liggen onze reserve dakpannen en er ligt ook nog een bult stenen, want als de oude schuur eraf is, moet er nog een hoekje straatwerk afgemaakt worden. En ook nog wat looppaden aangelegd. Tevens ligt in deze rommelhoek mijn uit elkaar gewaaide kasje. Ik heb het maar opgegeven met de folie kasjes op de Groningse winderige vlakte en zal ooit gaan kijken voor een echte kas, maar voor dit jaar had ik me toch al voorgenomen om even wat minder fanatiek te moestuinieren, dus ik hoef m eigenlijk alleen maar op te ruimen....
Dan is er nog één hoek op het erf, daar is het ook een rommeltje. Daar liggen onze reserve dakpannen en er ligt ook nog een bult stenen, want als de oude schuur eraf is, moet er nog een hoekje straatwerk afgemaakt worden. En ook nog wat looppaden aangelegd. Tevens ligt in deze rommelhoek mijn uit elkaar gewaaide kasje. Ik heb het maar opgegeven met de folie kasjes op de Groningse winderige vlakte en zal ooit gaan kijken voor een echte kas, maar voor dit jaar had ik me toch al voorgenomen om even wat minder fanatiek te moestuinieren, dus ik hoef m eigenlijk alleen maar op te ruimen....
De berg stenen voor het laatste hoekje straatwerk, wanneer de oude schuur eraf is. |
Oh, en dan vergeet ik bijna nog de rommel in de bomenrij. Daar staan 2 compostbakken die ik verwaarloosd heb, ja, dat geef ik maar gewoon eerlijk toe, nu ik toch bezig ben met biechten... Ze zijn beiden vol, dus eigenlijk moet de gecomposteerde laag die onderin zit eruit. Gemakshalve kieper ik al enige tijd al het te composteren materiaal gewoon zo maar in het wild op een berg ernaast.
Compostbakken en composthoop in het "wild". |
Ach, ik hoop maar snel op beter weer, zodat we de hulptroepen in kunnen schakelen voor het erf. En tot die tijd hoop ik dat ik snel een keer door opruimwoede overvallen wordt (en dat gebeurd gelukkig wel met enige regelmaat), zodat er wat van de rommellijst af kan en ik een perfect picture kan plaatsen hier ;-)
Labels:
compost,
erf,
hout,
opruimen,
schuilstal,
schuur,
straatwerk
dinsdag 3 maart 2015
Moestuinbezoek en regen op komst
Vanmorgen was het best aardig weer, dus na eerst wat regeldingen binnen te hebben gedaan, togen dochterlief en ik naar buiten.
Even alle "zooi" uit de zandbak gevist (zoonlief heeft heel wat restjes bouwmateriaal gesprokkeld tijdens de bouw van de schuur), de ballen en het speelgoed in de schuur... Zo dat ziet er weer opgeruimd uit!
Kleine meid is meegelopen de schuur in en pakt haar fietsje "mama, ik helm op, helpen blieft....".
(Die helm, die deed me weer denken aan een bericht van Huisvlijt over het wel of niet dragen van een helm op de fiets. Mijn gedachten hierover lees je in de reacties onder het bericht.)
Ik ga maar een rondje hondenpoep ruimen terwijl ondertussen het kleine meisje met de kipjes praat. "Eitje legd? Ja? Mmm lekker eitje, dankewel kipjes! Doe-hoeg!".
Je ziet dat de lente in aantocht is. De sneeuwklokjes waren er al, maar nu zie je ook de krokussen tevoorschijn komen en voorzichtig openen de eerste knoppen met blaadjes van de hortensia zich.
Ook in de moestuin begint er wat leven in de brouwerij te komen.
De bessenstruiken kunnen trouwens ook wel wat aandacht gebruiken. Ik schoffelde en harkte wat en strooide er een beetje mest bij.
Ik loop door naar de fruitboomgaard, met in mijn kielzog een groene tractor inclusief schattig meisje, die ik moet trekken, want trappen, da's nog een beetje lastig.
De grond van de boomspiegels werk ik wat los, goed oppassend voor opkomende krokusjes, terwijl het meisje de mestbrokjes "niet Zen brokjes, boom brokjes" rondstrooit, die ik vervolgens onder werk.
De kleine handjes waren rood en koud, dus lekker naar binnen, opwarmen bij de kachel. We zijn nog niet binnen of het begint te hozen van de regen.
Na een broodje gaat het kleine meisje op bed en ga ik, ondanks de regen, weer terug naar buiten.
Eerst de paarden wat hooi geven, de stallen uitmesten en het voer alvast klaarzetten voor de volgende voerbeurt. Want straks zijn er 2 kleintjes thuis en die kan ik natuurlijk niet lang alleen binnen laten.
De lavendel in de oude varkenstrog bij de voordeur mag gesnoeid worden, alleen de uitlopers, dus ik knip alles weer een beetje in model. En uit de hortensia knip ik meteen even de oude bloemen.
Maar bah, die regen... Ik duik de nieuwe schuur in, die was lekker opgeruimd, maar de werkbanken liggen alweer vol met allerlei projectjes. Hier en daar ruim ik wat op, zodat de werkbanken wat leger zijn en ik werk nog heel even verder aan één van de projectjes.
Tijd om terug naar binnen te gaan, mijn haren uit te wringen, natte kleren voor de kachel te hangen en het meisje wakker te maken, want haar grote broer moet uit school gehaald worden.
En morgen, morgen heb ik een date met Clarien, van Moeskers moestuin. Het moestuinseizoen is nog niet echt begonnen, hier bij Boerderij Zinin, maar vandaag zijn de eerste kleine stapjes iniedergeval gezet.
Even alle "zooi" uit de zandbak gevist (zoonlief heeft heel wat restjes bouwmateriaal gesprokkeld tijdens de bouw van de schuur), de ballen en het speelgoed in de schuur... Zo dat ziet er weer opgeruimd uit!
Kleine meid is meegelopen de schuur in en pakt haar fietsje "mama, ik helm op, helpen blieft....".
Dit is toch een super coole helm?? |
Ik ga maar een rondje hondenpoep ruimen terwijl ondertussen het kleine meisje met de kipjes praat. "Eitje legd? Ja? Mmm lekker eitje, dankewel kipjes! Doe-hoeg!".
Je ziet dat de lente in aantocht is. De sneeuwklokjes waren er al, maar nu zie je ook de krokussen tevoorschijn komen en voorzichtig openen de eerste knoppen met blaadjes van de hortensia zich.
Ook in de moestuin begint er wat leven in de brouwerij te komen.
Mooie rode kopjes van de rabarber |
Ik loop door naar de fruitboomgaard, met in mijn kielzog een groene tractor inclusief schattig meisje, die ik moet trekken, want trappen, da's nog een beetje lastig.
De grond van de boomspiegels werk ik wat los, goed oppassend voor opkomende krokusjes, terwijl het meisje de mestbrokjes "niet Zen brokjes, boom brokjes" rondstrooit, die ik vervolgens onder werk.
Voor |
Na (dochterlief bewonderd de krokusjes) |
Na een broodje gaat het kleine meisje op bed en ga ik, ondanks de regen, weer terug naar buiten.
Eerst de paarden wat hooi geven, de stallen uitmesten en het voer alvast klaarzetten voor de volgende voerbeurt. Want straks zijn er 2 kleintjes thuis en die kan ik natuurlijk niet lang alleen binnen laten.
De lavendel in de oude varkenstrog bij de voordeur mag gesnoeid worden, alleen de uitlopers, dus ik knip alles weer een beetje in model. En uit de hortensia knip ik meteen even de oude bloemen.
Nu nog een beetje kaal, maar van de zomer weer mooie volle hortensia's. I like! |
Tijd om terug naar binnen te gaan, mijn haren uit te wringen, natte kleren voor de kachel te hangen en het meisje wakker te maken, want haar grote broer moet uit school gehaald worden.
En morgen, morgen heb ik een date met Clarien, van Moeskers moestuin. Het moestuinseizoen is nog niet echt begonnen, hier bij Boerderij Zinin, maar vandaag zijn de eerste kleine stapjes iniedergeval gezet.
Abonneren op:
Posts (Atom)