Waarom ik ging bootcampen (Ruiterfitheid)

Een team is zo sterk als de zwakste schakel.
De zwakste schakel wordt, als het goed is, geholpen en gemotiveerd door zijn (betere) teamgenoten, maar uiteindelijk kan de zwakste schakel er alleen zelf op trainen om een betere versie van zichzelf te worden. Daarnaast wordt een team meestal bijgestaan door een trainer, verzorger, materiaalman en noem maar op.

Ook paardrijden is een teamsport, samen met je paard vorm je een team.
Ik probeer er op verschillende manieren voor te zorgen dat mijn paard een "happy athlete" kan zijn. Ik maak weloverwogen keuzes voor wat betreft huisvesting, stal- en voermanagement. Ik schakel regelmatig de hulp in van de (holistische) dierenarts, dierenfysiotherapeut, hoefsmid en zadelmaker.
Uiteraard hebben wij ook les van een hele fijne instructrice, dankzij haar ben ik een beter team geworden met mijn paard. Ze leert mij beter te rijden, en daarmee leert mijn paard ook, want we moeten het samen snappen en samen leren goed uit te voeren.

De helft van ons team: Abiquil, oftewel Abby.

Maar goed, die "happy athlete", dat is maar de helft van het team.
De andere helft, dat ben ik, de ruiter.
De laatste jaren werd ik mij er steeds meer van bewust, dat ik er ook voor moet zorgen dat ik een betere atleet word, ten gunste van het team.
Want laten we wel wezen, paardrijden is dan wel een sport, maar je krijgt er niet meer dan een basisconditie van. Tenzij je thuis hoort in een programma als "my 600lb life", maar dan is een trap op lopen vaak al een hele opgave.
Je krijgt er ook geen supergespierd lichaam van, ondanks dat je heel veel (houdings)spieren gebruikt bij het rijden. En de spierballen die je krijgt, die zijn als je het goed doet, niet zozeer van het rijden zelf, maar van alle klusjes in en om de stal.

Sjouwen met hindernismateriaal

Nieuwe lading strobalen in- en vervolgens uitladen
 

Vooruit, uit onderzoek zou blijken dat je met 45min. rijden (in stap, draf en galop) zo'n 200 calorieen verbrand. (Dat staat gelijk aan 15min touwtje springen, 20min hardlopen of 30min fietsen).
Hartstikke leuk allemaal, maar daar draait een atleet zijn hand niet voor om.

Daarom ging ik eind 2015 op zoek naar "ruiterfitheid"-trainingen.

Bij een dergelijke training, ligt de nadruk op het verbeteren van uithoudingsvermogen/conditie, lenigheid en voor je balans is rompstabiliteit (core stability) ontzettend belangrijk.
Die ene die ik vond, hier in het Noorden, was 30min rijden met de auto en op een voor mij onmogelijke tijd.
Dus ging ik op zoek naar diverse soorten van conditie trainingen. Ik heb echt een schijthekel aan hardlopen, dus dat viel af, toen nog wel ;-)

Uiteindelijk werd ik getipt en deed ik, samen met een paardrijdende vriendin, een proefles boxing bootcamp, lekker buiten, tussen de sneeuwresten. Super leuk vond ik het, ondanks dat het best een pittige training was. Veel interval training, stoten en trappen, veel bovenbenen en schouders, en voldoende core stability.

 

Bleek mijn trainingsmaatje een chronische slijmbeursontsteking in haar schouder te hebben. Dan is boksen niet de beste keus....
Ik bleef gewoon doorgaan met de boxing bootcamp, maar we namen samen een proefles urban bootcamp. Ook dat vond ik super leuk, al was ook dit best pittig. (Alhoewel, misschien moet ik gewoon concluderen dat mijn ruiterfitheid inderdaad niet zo geweldig was ;-))
Urban bootcamp is ook lekker buiten. We lopen stukken hard door een woonwijk, om tussendoor te stoppen bij een stoeprand, een hekje, een speeltuin, pleintje of parkeerplaats. Daar doen we dan diverse interval oefeningen of oefeningen voor bovenbenen, armen en schouders en ook flink wat core stability.

 

Bleek mijn trainingsmaatje niet voldoende hersteltijd te hebben, omdat ze de dag ervoor ook met een loopgroepje hard loopt...

En ik? Ik ben helemaal enthousiast, al vervloek ik inmiddels het touwtje springen (boxing-style, net ff anders dan tralala "in spring de bocht gaat uit") en mopper ik ook echt wel eens tijdens de zoveelste wall-sit na minutenlang te hebben gesquat of plank sessies. Mijn hemel planken, ik geloof dat ik dat het minst leuk vind van alle oefeningen! Maar dat gevoel achteraf, I love it.

Alleen die spierpijn hè, die love ik dan weer wat minder :-))

 

The day after leg-day