Even voorstellen: Jop

Eerder stelde ik jullie al voor aan paard Diesel en hond Zen.
Maar het dier met de oudste rechten is je-weet-wel-kater Jop.

Directeur Jop

Jop is de inbreng van mijn man, hij had hem al toen wij elkaar leerden kennen.
Jop is één van twee broertjes die hij destijds in huis haalde.
Een band was nooit zo aanwezig, tot mijn man verplicht bedrust moest houden wegens ernstige rugklachten en later nadat hij geopereerd was. Zodra manlief plat ging, kwam Jop op zijn borst liggen. Zo raakte mijn lief overtuigd van Jop zijn intelligentie ;-)

Toen manlief een klushuis kocht (het huis in Utrecht, wat inmiddels verkocht is), trok hij tijdelijk in bij zijn ouders en Jop verbleef zolang in een kattenpension.
Bij het ophalen van Jop, maakte mijn man een praatje en vroeg hoe het met Jop ging. "Nou, het is wel een directeurtje hoor!". Hij had zich de hoogste plank toegeëigend en iedere kat die in de buurt kwam werd er vanaf gemept!

Omdat het huis in Utrecht nieuw was voor Jop, wilden we niet dat hij naar buiten ging, tot hij na een dag of wat wist dat dit nu zijn thuis was. Ik had het kattenluik op slot gedaan en er een grote, zware zak kattengrind voor gezet, gewoon voor de zekerheid.
Diezelfde nacht heeft Jop de zak kattengrind aan de kant gekregen en het kattenluik compleet ontwricht. Tja, als de directeur iets wil....

Jop pikt het voorgerecht van tafel
(meloen met ham)

In Utrecht was Jop de baas in onze straat. Hij lag bijna altijd te luieren in de zon, op het beste plekje wat er bestond, het hoogste schuurtje met een plat zwart dak. Iedereen die in de buurt kwam werd er af gemept en andere katten in onze tuin werden ook niet getolereerd. We zijn zelfs een keer midden in de nacht wakker geschrokken van onwijs lawaai in onze keuken. Een buurtkat had het verkeerde kattenluikje genomen en liep ons huis binnen. Toen ik beneden een kijkje ging nemen, zat Jop super cool zijn pootje te poetsen tussen heel veel plukken haar.

Jop was volgens mij een luie, dikke kat, maar volgens mijn man klopte dat niet, Jop was gewoon groot en super gespierd!
Spelen deed Jop niet, (zei ik al dat ik m lui vond?) hij had die souplesse ook niet.  Als Jop ergens op sprong viel er geheid iets kapot op de grond of hing Jop aan zijn voorpoten te bungelen, alsof hij zojuist zijn evenwicht had verloren aan de rand van een klif.

Jop is gek op eten, dat kan ook niet anders als je zo dik gespierd bent. Vriendin Olivia moet altijd even bij hem kijken als hij gaat eten. Het ziet er namelijk uit als een bulldozer: mond open, door de voerbak schuiven, mond dicht en proberen zonder knoeien je overvolle mond leeg te eten. Echt supergrappig!

Hij is dikke vriendjes met onze hond Zen. Maar van de andere katten (Noortje en Pluisje) moet hij niks hebben. Evengoed zie je hem niet zolang de kinderen wakker zijn, tussen 19.00 en 19.30uur komt hij voor het raam kijken of de kust veilig is om vervolgens te miauwen of het personeel misschien op wil schieten met de deur open doen.

Een paar jaar geleden hebben we een uitgebreide gezondheidscheck laten doen, omdat ik m zo dik vond. Hij moest inderdaad afvallen (told you so!), maar ook zijn bloeddruk leek niet helemaal in orde. Uiteindelijk bleek Jop last te hebben van het "witte jassen syndroom" en schoot zijn bloeddruk omhoog zodra hij de dierenarts zag, bij thuis nameten, bleek de bloeddruk keurig in orde.

En toen moest die luie dikke gespierde atletische stadskat opeens verhuizen naar het Grunniger platteland!

Waar ben ik nou beland?!

Warempel, Jop slaagde er zowaar een paar keer in om een muis te vangen! Wat hij er vervolgens mee moest wist hij alleen niet.

We weten niet precies hoe oud Jop is, iets met mannen en het onthouden van verjaardagen en een in de verhuizing kwijt geraakt entingsboekje. Maar hij is van voor de eeuwwisseling ;-), dus hij is iniedergeval 16+.

We merken aan hem dat hij oud wordt. Hij heeft last (gehad) van blaasgruis en staat op speciale dieetvoeding. Hij wordt magertjes en wat strammer. Ook heeft hij waarschijnlijk een huidtumor op zijn neus, die is steeds stuk, er komt weer een korstje op en vervolgens is het weer stuk. Bij de laatste controle zei de dierenarts dat dit lastig te opereren is. Gezien zijn leeftijd en het feit dat het waarschijnlijk niet zal uitzaaien, hebben we besloten het zo te laten.

Omdat hij zo was afgevallen, vermoedde de dierenarts dat hij een beetje "op" aan het raken was en misschien niet meer zo lang zou leven (weken tot maanden), maar inmiddels zijn we alweer ruim driekwart jaar verder en is Jop still going strong.

Hij doet t rustig aan, ligt als het koud is veel bij de kachel of uit de wind in het zonnetje, maar zijn favoriete plekje blijft toch bij mijn man, al spinnend en kwijlend, lekker met zijn nageltjes uit "pompen" op manlief zijn borstkas.