Even voorstellen: Diesel

Op zoek naar een paard om voor iemand anders te rijden, ontmoette ik Diesel. Dus racete ik een aantal jaar, zo'n 3x per week, in mijn oude rode Golfje van Utrecht naar Amstelveen. We reden dressuur, maakten af en toe een sprongetje en crosten door het Amsterdamse bos.
Dat ging niet altijd even goed. Zo herinner ik mij vooral nog die keer in het bos, dat Diesel tijdens het galopperen struikelde, ik er af vloog en vol op mijn gezicht landde, met de rand van mijn cap op mijn neus. Kan gebeuren. Je stapt weer op en rijd gewoon weer verder. Toen op weg terug naar stal, diverse mensen vanaf het fietspad mij wat vreemd aankeken, dacht ik dat ik vast nog wat vegen zand op mijn gezicht had. Eenmaal op stal zag ik de echte reden: 2 blauwe ogen. En (naar later bleek) een blijvend nekprobleem.
Dus toen Diesels eigenaar vroeg of ik interesse had om hem te kopen, twijfelde ik uiteraard geen moment en zei ja ;-) En zo kocht ik als pas afgestudeerde, van mijn allereerste salaris een paard.

Helaas wist ik toen nog niet wat ik nu wel weet, en dat is dat je beter geen paard kan kopen zonder deze op zijn minst klinisch, maar liefst ook nog röntgenologisch, te laten keuren.

Eigenlijk heette Diesel anders, maar omdat hij (als n dieseltje) altijd wat tijd nodig had om op gang te komen, heb ik zijn sportnaam laten veranderen.

Diesel vind het heerlijk in Zeist

Diesel kwam in Zeist te staan, op een heerlijke plek. Ook hier beleefden we diverse avonturen.
Zo kwam hij een keer bijna zonder ruiter terug uit het bos. Gelukkig was er een dappere fietser (of was het nou een hardloper?) die hem er van kon weerhouden 2 drukke 80km wegen over te rennen terug naar stal.
De keer dat hij mee ging op vakantie, had ie geen boodschap aan de stroomdraadjes als omheining en ging zelf even wat sight-seeing doen....zucht!
Ook waren er minder leuke dingen, zoals die keer (vlak voor ik op vakantie zou gaan) dat hij een trap net naast zijn luchtpijp had gehad. Ik wist niet dat paarden konden piepen als een muis van de pijn, verschrikkelijk om te horen!!! Fijn om te zien ook niet overigens.
Hij had ook een keer een flinke beenwond, weer na een trap van een ander paard. Dat klinkt alsof andere paarden niet lief voor m waren, en dat was ook zo, anders loop je die "schade" niet op, maar Diesel was (en is nog steeds) nou ook niet bepaald voorzichtig met zichzelf.

Diesel is echt een portret. Zo denkt hij bijvoorbeeld zelf regelmatig dat hij nog hengst is. Is er een merrie hengstig, dan zit Diesel er letterlijk bovenop. En als er een veulen was geboren, dan gedroeg hij zich uiteraard alsof het zijn paardenkind was.

Ik bleef met hem springen en dressuren. En eindelijk, eindelijk, overwon ik mijn angst om op wedstrijd te gaan en gaf me op.
De dag voor de wedstrijd, had hij kriebel onder zijn buik en sloeg er naar met een achterbeen, maar raakte mij, vol op mijn bovenbeen! Wat een pech.
De volgende dag had ik een prachtige diepzwarte hoefafdruk op mijn bovenbeen staan en kon ik mijn been amper buigen, maar met n beetje hulp werd ik bij het wedstrijdterrein op (nee, niet over....) mijn paard getild en reden we 2 proefjes. We werden, ongelooflijk, twee keer 1e!!! Wat was ik blij, maar om de pret niet te drukken....ahum....weigerde Diesel terug de trailer op te gaan.
Oh wat heb ik dat paard soms vervloekt!!

Diesel toen hij nog in training was

Helaas was Diesel in 2007 zo kreupel met rijden, dat na het maken van röntgenfoto's bleek dat het einde oefening was, wat zijn carriere als rijpaard betreft. Forse arthrose in beide kogels voor, OCD en spat in één van zijn achterbenen. Tranen met tuiten heb ik gehuild in de auto terug naar huis.
Maar Diesel zou Diesel niet zijn als hij zich niet gedroeg alsof er niks aan het handje was. Zo maakte ik wandelingen met hem, in de tijd dat ik er nog niet uit was, wat ik nou moest beslissen. Tijdens één van die wandelingen, we waren inmiddels een flink eind van stal, kreeg hij het in zijn bol, rukte zich los, en ging vrolijk in volle galop, over het asfalt, terug naar "huis". En ik moest dat pokke-end nog weer helemaal terug lopen hè?!

Toch werd zijn eigenwijze karakter medebepalend voor mijn beslissing, mede door ondersteuning (in raad én daad) van Eric Laarakker, mijn toenmalige baas.
Ik zou nooit meer kunnen rijden met Diesel, maar dat betekende niet dat Diesel klaar was met leven! Voor mij is een dier geen auto, die je afdankt als hij het "niet meer doet". Zolang hij PIJNVRIJ kan genieten van het leven, mag hij van zijn vervroegde pensioen genieten.

Inmiddels is hij 17jaar oud en ik hoop dat hij nog heel lang een paardwaardig bestaan kan hebben. Ik vrees de dag dat ik wel die andere moeilijke beslissing zal moeten maken, maar ook dát hoort bij een liefdevolle en goede baas zijn.

Diesel staat nu bij ons voor het huis in de wei. (Hij verhuisde zelfs eerder naar het noorden dan wij zelf.) Sinds zijn pensioen is hij geen dag meer kreupel geweest, de (bijna) jaarlijkse hoefzweer even buiten beschouwing gelaten.

Diesel met zijn verkering

Hij heeft vaste verkering met het paard van onze oude vriend, leverde zijn bijdrage in de opvoeding van Sjonnie de pony, vind het prima als zoonlief even op zijn rug wil zitten (zolang hij dan maar wel wat te eten krijgt) en gedraagt zich regelmatig als een jonge god die nergens last van heeft, wat er dan weer voor zorgt dat ik mijn hart vast houd, dat t maar allemaal goed mag gaan met die kneuzenpootjes...

Diesel, een houtpaard om van te houden!